Ήταν απόγευμα Δευτέρας 9 Μαρτίου όταν είχαμε αρχίσει να προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα στο γραφείο σχετικά με την επιδημία του κορωνοϊού και την αντίδραση που οφείλαμε να έχουμε. Ένας συνάδελφος επέστρεφε εκείνη τη μέρα από το Παρίσι ενώ άλλοι δυο ετοιμάζονταν να πάνε πάνε στο Λονδίνο. Πήραμε τη δύσκολη απόφαση να τους ζητήσουμε να μπουν σε 14-μερη καραντίνα σύμφωνα με τις τότε ισχύουσες επίσημες ενημερώσεις.
Το ίδιο απόγευμα, μόλις επέστρεψα σπίτι, έμαθα πως είχε βρεθεί κρούσμα του κορωνοϊού στο γυμναστήριο που πηγαίνω. Αποφάσισα αμέσως να κάνω το ίδιο, να τεθώ σε καραντίνα δηλαδή για δυο εβδομάδες, τόσο για πραγματικούς λόγους όσο και για να δώσω το παράδειγμα. Η συνέχεια βέβαια είναι γνωστή σε όλους, οπότε από εκείνη τη μέρα εργάζομαι συνεχώς από το σπίτι και έχω περιορίσει τις μετακινήσεις μου στο απολύτως αναγκαίο.
Θυμάμαι το πρωί της Τρίτης 10 Μαρτίου. Ένιωθα περίεργα που έπρεπε να μείνω στο σπίτι. Αυτό που ήρθε στο μυαλό μου σαν ερώτημα ήταν "τι θα κάνω με τη γυμναστική". Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί εκείνη η σκέψη μου δημιουργήθηκε ως προτεραιότητα, έτσι συνέβη όμως. Σκέφτηκα τότε κάτι απλό: Αφού δεν μπορώ να πηγαίνω στο γυμναστήριο και δεν θέλω να βγαίνω συχνά έξω, θα κάνω γυμναστική στο σπίτι. Βάρη δεν είχα, ούτε άλλο εξοπλισμό, οπότε είπα να δοκιμάσω με το απλούστερο όλων: Push-ups.
Όπως προστάζει το management, για να μπορέσεις να διαχειριστείς κάτι, πρέπει να μπορείς να το μετρήσεις. Είπα λοιπόν να βγάλω ένα benchmark: Πόσα push-ups μπορώ να κάνω στη σειρά, σε ένα σετ, με σωστή εκτέλεση. Στις 10 Μαρτίου λοιπόν μετά βίας έκανα 22. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν πολύ πιο νέος, γυμνασμένος και με σαφώς λιγότερο σωματικό βάρος, είχα φτάσει μέχρι τα 38 συνεχόμενα push-ups.
Κάθε μέρα λοιπόν έκανα αρκετά σετ των 10 push-ups, κάποιες φορές και των 15. Δεν τα μετρούσα. Κάποιες μέρες έκανα 3 σετ, ενώ άλλες μπορεί να έκανα και 10, ίσως κάποιες φορές και 15. Που και που έκανα μέτρηση δυνάμεων για το πόσα μπορώ να κάνω στη σειρά. Γρήγορα έφτασα στα 25, μετά στα 30, μετά στα 34, στα 37, στα 40, στα 42 και δέκα μέρες πριν στα 46. Εκεί ένιωσα πως υπάρχει ένας 'τοίχος', αντίστοιχος με εκείνον του μαραθωνίου.
Δεν αγχώθηκα και συνέχισα την καθημερινή μου συνήθεια. Πολλά σετ των 10 και των 15, μερικές φορές πλέον και των 20, ακόμα και των 30 όταν υπάρχει κέφι. Έτσι λοιπόν, χάρηκα πολύ που χθες το πρωί, περίπου 7 εβδομάδες μετά το ξεκίνημα αυτής της νέας συνήθειας, κατάφερα να κάνω 50 push-ups με άριστη εκτέλεση και μάλιστα σχετικά εύκολα.
Προφανώς δεν θεωρώ ότι είναι κάποιο μεγάλο κατόρθωμα. Ξέρουμε όλοι ανθρώπους που μπορούν να κάνουν αμέτρητα push-ups ή άλλες δυσκολότερες ασκήσεις, και όμως δεν έχουν καταφέρει τίποτα στη ζωή τους. Παρά ταύτα, αυτό το μικρό γυμναστικό επίτευγμα μου υπενθύμισε το εξής: Την τεράστια δύναμη της συνήθειας.
Όταν πήγα το 2013 πρώτη φορά στην Αμερική με το πρόγραμμα IVLP, μου έκανε τρομερή εντύπωση που τόσο στα πανεπιστήμια όσο και αλλού έβλεπα επιγραφές με ένα υποτιθέμενο ρητό του Αριστοτέλη (τον οποίον πραγματικά λατρεύουν εκεί) με την εξής αγγλική φράση "We are what we repeatedly do; excellence then is not an act but a habit".
Ψάχνοντάς το, είδα πως πρόκειται για μια ελεύθερη απόδοση των λόγων του Αριστοτέλη, πάντως σίγουρα εκπέμπει ένα πολύ δυνατό μήνυμα που όλοι πράγματι πρέπει να το πάρουμε πολύ σοβαρά.
Δεν είμαστε όντως παρά οι συνήθειές μας και μόνον αυτές. Άρα καλά θα κάνουμε να τις διαλέξουμε προσεκτικά.
Τα βιβλία Power of Habit του Charles Duhigg και φυσικά το Principles του Ray Dalio προσφέρουν μια πολύ καλή οπτική στο πως μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τις συνήθειές του, να τις αξιολογήσει και, ενδεχομένως, να επιχειρήσει να τις τροποποιήσει. Πράγμα, η τροποποίηση, που όποιος έχει επιχειρήσει να πετύχει σε τομείς όπως η διατροφή ή το κάπνισμα έχει αντιληφθεί πόσο δύσκολο είναι.
Aς μου επιτραπεί λοιπόν μια συμβουλή: Να αντιληφθούμε την τεράστια δύναμη της συνήθειας. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο είναι η πλέον κυρίαρχη των εννοιών.
Το ίδιο απόγευμα, μόλις επέστρεψα σπίτι, έμαθα πως είχε βρεθεί κρούσμα του κορωνοϊού στο γυμναστήριο που πηγαίνω. Αποφάσισα αμέσως να κάνω το ίδιο, να τεθώ σε καραντίνα δηλαδή για δυο εβδομάδες, τόσο για πραγματικούς λόγους όσο και για να δώσω το παράδειγμα. Η συνέχεια βέβαια είναι γνωστή σε όλους, οπότε από εκείνη τη μέρα εργάζομαι συνεχώς από το σπίτι και έχω περιορίσει τις μετακινήσεις μου στο απολύτως αναγκαίο.
Θυμάμαι το πρωί της Τρίτης 10 Μαρτίου. Ένιωθα περίεργα που έπρεπε να μείνω στο σπίτι. Αυτό που ήρθε στο μυαλό μου σαν ερώτημα ήταν "τι θα κάνω με τη γυμναστική". Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί εκείνη η σκέψη μου δημιουργήθηκε ως προτεραιότητα, έτσι συνέβη όμως. Σκέφτηκα τότε κάτι απλό: Αφού δεν μπορώ να πηγαίνω στο γυμναστήριο και δεν θέλω να βγαίνω συχνά έξω, θα κάνω γυμναστική στο σπίτι. Βάρη δεν είχα, ούτε άλλο εξοπλισμό, οπότε είπα να δοκιμάσω με το απλούστερο όλων: Push-ups.
Όπως προστάζει το management, για να μπορέσεις να διαχειριστείς κάτι, πρέπει να μπορείς να το μετρήσεις. Είπα λοιπόν να βγάλω ένα benchmark: Πόσα push-ups μπορώ να κάνω στη σειρά, σε ένα σετ, με σωστή εκτέλεση. Στις 10 Μαρτίου λοιπόν μετά βίας έκανα 22. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν πολύ πιο νέος, γυμνασμένος και με σαφώς λιγότερο σωματικό βάρος, είχα φτάσει μέχρι τα 38 συνεχόμενα push-ups.
Κάθε μέρα λοιπόν έκανα αρκετά σετ των 10 push-ups, κάποιες φορές και των 15. Δεν τα μετρούσα. Κάποιες μέρες έκανα 3 σετ, ενώ άλλες μπορεί να έκανα και 10, ίσως κάποιες φορές και 15. Που και που έκανα μέτρηση δυνάμεων για το πόσα μπορώ να κάνω στη σειρά. Γρήγορα έφτασα στα 25, μετά στα 30, μετά στα 34, στα 37, στα 40, στα 42 και δέκα μέρες πριν στα 46. Εκεί ένιωσα πως υπάρχει ένας 'τοίχος', αντίστοιχος με εκείνον του μαραθωνίου.
Δεν αγχώθηκα και συνέχισα την καθημερινή μου συνήθεια. Πολλά σετ των 10 και των 15, μερικές φορές πλέον και των 20, ακόμα και των 30 όταν υπάρχει κέφι. Έτσι λοιπόν, χάρηκα πολύ που χθες το πρωί, περίπου 7 εβδομάδες μετά το ξεκίνημα αυτής της νέας συνήθειας, κατάφερα να κάνω 50 push-ups με άριστη εκτέλεση και μάλιστα σχετικά εύκολα.
Προφανώς δεν θεωρώ ότι είναι κάποιο μεγάλο κατόρθωμα. Ξέρουμε όλοι ανθρώπους που μπορούν να κάνουν αμέτρητα push-ups ή άλλες δυσκολότερες ασκήσεις, και όμως δεν έχουν καταφέρει τίποτα στη ζωή τους. Παρά ταύτα, αυτό το μικρό γυμναστικό επίτευγμα μου υπενθύμισε το εξής: Την τεράστια δύναμη της συνήθειας.
Όταν πήγα το 2013 πρώτη φορά στην Αμερική με το πρόγραμμα IVLP, μου έκανε τρομερή εντύπωση που τόσο στα πανεπιστήμια όσο και αλλού έβλεπα επιγραφές με ένα υποτιθέμενο ρητό του Αριστοτέλη (τον οποίον πραγματικά λατρεύουν εκεί) με την εξής αγγλική φράση "We are what we repeatedly do; excellence then is not an act but a habit".
Ψάχνοντάς το, είδα πως πρόκειται για μια ελεύθερη απόδοση των λόγων του Αριστοτέλη, πάντως σίγουρα εκπέμπει ένα πολύ δυνατό μήνυμα που όλοι πράγματι πρέπει να το πάρουμε πολύ σοβαρά.
Δεν είμαστε όντως παρά οι συνήθειές μας και μόνον αυτές. Άρα καλά θα κάνουμε να τις διαλέξουμε προσεκτικά.
Τα βιβλία Power of Habit του Charles Duhigg και φυσικά το Principles του Ray Dalio προσφέρουν μια πολύ καλή οπτική στο πως μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τις συνήθειές του, να τις αξιολογήσει και, ενδεχομένως, να επιχειρήσει να τις τροποποιήσει. Πράγμα, η τροποποίηση, που όποιος έχει επιχειρήσει να πετύχει σε τομείς όπως η διατροφή ή το κάπνισμα έχει αντιληφθεί πόσο δύσκολο είναι.
Aς μου επιτραπεί λοιπόν μια συμβουλή: Να αντιληφθούμε την τεράστια δύναμη της συνήθειας. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο είναι η πλέον κυρίαρχη των εννοιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου