Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις ευρωπαϊκές εκλογές της 26ης Μαΐου

Los Angeles, California
23 Μαΐου 2019

Αυτήν την Κυριακή 26 Μαΐου γίνονται οι Ευρωπαϊκές Εκλογές του 2019. Είναι εκλογές ιδιαίτερα κρίσιμες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για κάθε χώρα-μέλος της, ενώ ταυτόχρονα έχουν μεγάλη σημασία και για ολόκληρο τον κόσμο. Συχνά μας διαφεύγει ότι η ΕΕ με περίπου 500 εκατομμύρια κατοίκων και περίπου 20 τρισεκατομμύρια δολλάρια σε ΑΕΠ είναι το σημαντικότερο μπλοκ χωρών του κόσμου.

Στις ευρωεκλογές αυτές νομίζω πως υπάρχουν τρία βασικά διακυβεύματα:

Διακύβευμα πρώτο: Η παγκόσμια βιωσιμότητα

Μοιραζόμενος τις σκέψεις μου λοιπόν για τις ευρωπαϊκές εκλογές θέλω κατ’ αρχάς να δώσω έμφαση στο ζήτημα της βιωσιμότητας της παγκόσμιας οικονομίας και της συμπερίληψης όλων των ανθρώπων στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Το θέμα αυτό, όσο κι αν μας φαίνεται ίσως άσχετο, είναι το κύριο διακύβευμα αυτών των Ευρωπαϊκών Εκλογών.

Η ανθρωπότητα στις μέρες μας κατέχει κυριολεκτικά ανεπανάληπτες, εξαιρετικές δυνάμεις. Ο άνθρωπος προχωρά την εξερεύνης του διαστήματος, μαθαίνει τα μυστικά του μικροκόσμου, αυξάνει ταχύτατα τις γνώσεις του για το ίδιο το φαινόμενο της ζωής, η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν τεράστια άλματα με εκπληκτικό ρυθμό.

Ταυτόχρονα όμως δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία των συνανθρώπων μας έχει απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης. Παρότι αν δούμε τα στατιστικά σε παγκόμια κλίμακα η φτώχεια μειώνεται και η κατάσταση αντικειμενικά καλυτερεύει, το γεγονός είναι ότι ζούμε μια κατάσταση ακραίας αδικίας, μια κατάσταση αληθινού παραλογισμού: Ενώ μεν έχουμε πλέον τους πόρους, την γνώση και τα μέσα στη διάθεσή μας, αυτά που θα απαιτούνταν ώστε κάθε άνθρωπος στη γη να μπορεί να απολαμβάνει ένα βασικό επίπεδο διαβίωσης, αφέρου δε η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών εξακολουθεί να ανοίγει, η συγκέντρωση τεραστίου πλούτου και ισχύος σε μια μικρή μειοψηφία εξακολουθεί να επιταχύνεται και το αποτέλεσμα είναι πως ένα μεγάλο ποσοστό του παγκοσμίου πληθυσμού ζει σε συνθήκες τραγικά άσχημες και αυτό με τη σειρά του δηλητηριάζει με μίσος την παγκόσμια κοινωνία.

Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο που άνθρωπος μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα. Είναι ικανός για το καλύτερο, μα και για το χειρότερο. Από τη μια ανοίγονται μπροστά μας τεράστιες δυνατότητες, από την άλλη όμως κινδυνεύουμε κάθε στιγμή κάποιας μορφής «ατύχημα» να σημάνει το τέλος της ύπαρξης συνολικά της ανθρωπότητας.

Για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την κατάσταση αυτή δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι χρειαζόμαστε ισχυρούς υπερεθνικούς οργανισμούς, οι οποίοι με διαφάνεια για διαχειριστούν ορθολογικά τις ισορροπίες του παγκόσμιου γίγνεσθαι, πετυχαίνοντας τη βιωσιμότητα της οικονομίας μας και τη συμπερίληψη, την ενσμάτωση όσο περισσοτέρων γίνεται, ιδανικά όλων των συνανθρώπων μας, στην πορεία που κάνει το είδος μας προς τα εμπρός.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας τέτοιος υπερεθνικός οργανισμός, θα έλεγα μάλιστα ο σηματικότερος όλων αυτήν την στιγμή στον πλανήτη. Μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει τη δυνατότητα επίτευξης ισορροπίας μεταξύ των ηγεμονικών επιδιώξεων των ΗΠΑ και τις Κίνας, κάτι που μπορεί να έχει καθοριστική σημασία για την ανθρωπότητα. Η προώθηση δράσεων για ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και η ίση πρόσβαση όλων σε υγεία και παιδεία γίνεται κατά βάση χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ισχυρη Ευρώπη λοιπόν σημαίνει την προώθηση της ατζέντας της προόδου, της βιωσιμότητας και της ενσωμάτωσης και παγκόσμιο επίπεδο. Είναι μια δύναμη προόδου.

Διακύβευμα δεύτερο: Η αυτονομία και η ανεξαρτησία της Ευρώπης 

Η πραγματικότητα είναι πως λόγω των οικονομικών και πληθυσμιακών εξελίξεων καμία  χώρα – μέλος της ΕΕ, ακόμα και οι μεγαλύτερες & ισχυρότερες εξ αυτών, δεν μπορεί να έχει καθοριστική επιρροή στο παγκόμιο γίγνεσθαι. Αν κάποιος δει τους οικονομικούς, πληθυσμιακούς, εκπαιδευτικούς, στρατιωτικούς και επιστημονικούς δείκτες, θα διαπιστώσει ότι χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, οι 4 μεγαλύτερες της ΕΕ δηλαδή, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν σήμερα να συγκριθούν με την Κίνα, είναι αρκετά πίσω από την Ιαπωνία ενώ σε λίγα χρόνια θα ξεπεραστούν και από την Ινδία.

Αν από την άλλη κοιτάξει κανείς όλους αυτούς τους δείκτες αθροίζοντας δυνάμεις στους επί μέρους δείκτες βλέπει ότι η Ενωμένη Ευρώπη στα περισσότερα είναι σχεδόν ισοδύναμη ή ισχυρότερη από τις ΗΠΑ ενώ ταυτόχροα προηγείται με μεγάλη απόσταση από όλες τις άλλες χώρες, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ινδία.

Όταν λοιπόν μιλάμε για αυτονομία, για μια αληθινή ανεξαρτησία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως αυτή είναι ένα ζήτημα ισχύος. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως μόνη της καμία Ευρωπαϊκή χώρα σήμερα δεν έχει τη δυνατότητα να είναι ανεξάρτητη, να έχει μια αληθινή αυτονομία. Αναγκάζονται χώρες με σπουδαία ιστορία να κάνουν συνεχώς ταπεινωτικές υποχωρήσεις έναντι των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας και ενδεχομένως έναντι και τρίτων χωρών στο σύντομο μέλλον. Όσοι με πάθος μιλούν για την «εθνική ανεξαρτησία», αυτό που στην πραγματικότητα επιτυγχάνουν είναι να κάνουν τις χώρες του υποχείρια, πολιτικές μαριονέττες των χωρών που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τις περισσότερες φορές άθελά τους, ας μην γελιόμαστε όμως, μερικές φορές δεν είναι άγνοια αλλά ηθελημένη προπαγάνδα – υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που είναι ξενοκίνητες, όπως φάνηκε και στο φλέγον ζήτημα του BREXIT.

Έχει έρθει λοιπόν οι στιγμή όλοι οι λαοί της Ευρώπης να αποφασίσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Να κάνουμε τον μεγάλο μας συμβιασμό, να χάσουμε όλοι από κάτι αλλά να κερδίσουμε όλοι πολλά περισσότερα. Να ενώσουμε συνειδητά και αυτοθέλητα την αυτονομία και την ανεξαρτησία μας, ώστε εκείνες να αποκτήσουν μια αληθινή υπόσταση. Να προχωρήσουμε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης, να δώσουμε σάρκα και οστά και μια υπερδύναμη ειρήνης, ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης.

Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα των Ευρωεκλογών του 2019: Η ανεξαρτησία και η αυτονομία της Ευρώπης. Εάν δεν μπορούν να είναι πραγματικά ανεξάρτητες η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, τι να ισχύει άραγε για την Κύπρο, τη Μάλτα, την Εσθονία, την Κροατία, την Πορτογαλία και την αγαπημένη μας Ελλάδα; Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τις αυταπάτες, να απελευθερωθούμε από την κατάρα του διαίρει & βασίλευε που βασανίζει την Ευρώπη. Ήρθε η ώρα της πραγματικής αυτονομίας και αυτοδιάθεσης μέσα πό τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης.

Διακύβευμα τρίτο: Η αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος 

Το τρίτο ζήτημα που θα ήθελα να θίξω είναι εκείνο της δραματικής ανεπάρκειας του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, ανεπάρκεια που σε μεγάλο βαθμό εξηγεί γιατί δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά τόσα χρόνια η υπόθεση της Ευρωπαϊκής ενωποίησης.

Έχει καταστεί πια απόλυτα αναγκαία η ποιοτική αναβάθμιση του ευρωκοινοβουλίου, όπως βεβαίως και όλων των ευρωπαϊκών θεσμών. Μέχρι σήμερα στις περισσότερες χώρες μέλη της ΕΕ το ευρωκοινοβούλιο αντιμετωπίζεται με έναν δραματικά λανθασμένο τρόπο. Είτε ως χρυσή αποστρατεία κομματικών στελεχών που είναι στη δύση της καριέρας τους ή ακόμα χειρότερα ως χρυσωμένο χάπι προς πολιτικούς αντιπάλους που έχασαν την επιρροή τους στο κόμμα. Μερικές φορές ακόμα η ευρωβουλή είναι μιας μορφής προπονητήριο για παιδιά που μόλις βγήκαν από τον κομματικό σωλήνα ενώ τέλος όχι σπάνια είναι μια επιβράβευση κομματικής υποστήριξης που προσφέρουν διάφοροι celebrities. Με λίγα λόγια, μια κατάσταση απολύτως απογοητευτική. 

Με βάση τα παραπάνω, που ξαναλέω, δεν αποτελούν ελληνικό φαινόμενο αλλά ευρωπαϊκό, είναι να απορεί κανείς που το ευρωκοινοβούλιο δεν ανταποκρίνεται απολύτως στον λόγο ύπαρξης του; Εκεί που θα έπρεπε να στέλνουμε την ελίτ κάθε χώρας, τελικά στέλνουμε απομεινάρια άλλων εποχών, διάφορα παιδάκια που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο και αθλητές και καλλιτέχνες — όχι όμως για τις πολιτικές τους απόψεις μα ως κάποιας μορφής επιβράβευση της κομματικής τους υποστήριξης. Η Ευρώπη όμως, αξίζει κάτι καλύτερο. 

Στις εκλογές αυτές λοιπόν πρώτα και κύρια πρέπει να ψηφίσουμε ευρωπαϊκά. Πρέπει να ψηφίσουμε για να αναγεννηθεί το όραμα που δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να την εξελίξει σε μια Ομοσπονδία. Πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα προς τη δημιουργία μιας υπερδύναμης ειρήνης, ελευθερίας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας και ισότητας. 

Όσον αφορά την Ελλάδα μας τέλος, πρέπει να σκεφτούμε ποια από τα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας είναι όντως υπέρ της Ευρώπης. Είναι όσοι έχουν ευρωπαϊκό lifestyle; Όσοι ίσως μιλούν πολλές ξένες γλώσσες; Ή όσοι πραγματικά εργάζονται για την ειρήνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα; 

Ας σκεφτεί καθένας και ας βγάλει τα συμπεράσματα του. Το σίγουρο είναι ένα: Η Ελλάδα πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση και αυτές οι ευρωπαϊκές εκλογές μπορούν να γίνουν το ορόσημο έναρξης αυτής της διαδικασίας.