Είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή να είμαι πρόσφατα παρών στον γάμο του εκλεκτού φίλου και συνεργάτη Γιώργου Κρυπωτού με την ομοίως εξαίρετη συνεργάτιδα Αγγλική Σολτάτου.
Για τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε αρκετές δεκάδες άτομα σε έναν υπέροχο τόπο ανάμεσα στη Μονεμβασία και τους Μολάους, θα μιλήσω μια άλλη στιγμή — Θα αρκεστώ μόνο να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Γιώργο και την Αγγελική και να τους ευχηθώ τα καλύτερα για το μέλλον.
Στη διάρκεια λοιπόν του γάμου, λίγο πριν το εκπληκτικό φαγητό που μας είχαν ετοιμάσει και για το οποίο όλοι ανυπομονούσαμε, πρώτη φορά άκουσα με προσοχή το κείμενο που διαβάζεται σε έναν πολιτικό γάμο. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα θετικά. Ψάχνοντας online βρήκα το κείμενο αναλυτικά, το οποίο έχει ως εξής:
«Από τη στιγμή αυτή, που ενωθήκατε, με την ελεύθερη συναίνεση σας σε γάμο, οφείλετε αμοιβαία ο ένας στον άλλο, αγάπη, πίστη και σεβασμό για όλη σας τη ζωή.
Ο γάμος που σας ενώνει, σας επιβάλλει την ταύτιση των τυχών σας και την κοινή αντιμετώπιση σε βάση ισότητας όλων των ζητημάτων που θα προκύπτουν από τη συμβίωση σας σαν συζύγων και γενικότερα, όλων των δυσκολιών της ζωής. Από κοινού θα πρέπει επίσης να συμβάλλετε ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του, στα βάρη που συνεπάγονται η έγγαμη συμβίωση και η συντήρηση και προαγωγή της οικογένειας που θα δημιουργήσετε
Κοινό είναι, τέλος, και το καθήκον και δικαίωμα και των δυο σας να μεριμνάτε για την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, ώστε να γίνουν χρήσιμοι και χρηστοί πολίτες και ελεύθερες προσωπικότητες.»
Δεν ξέρω ποιος είναι ο συγγραφέας του κειμένου αυτού, αξίζει όμως τα συγχαρητήρια και την αναγνώριση όλων μας. Πρόκειται περί λόγου αναμφισβήτητα προοδευτικού, θα έλεγα αυθεντικά προοδευτικού, που τόσο πολύ έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.
Διαβάζοντας το κείμενο αυτό και ανακαλώντας στην μνήμη μου τους δεκάδες θρησκευτικούς γάμους στους οποίους έχω βρεθεί (όχι ακόμα ως άμεσα ενδιαφερόμενος βέβαια — κουμπάρος ήταν το κοντινότερο), σκέφτηκα πως είναι αδιανόητο που ακόμα και σήμερα, εν έτει 2018, το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να δίνει νομικό περιεχόμενο σε μια θρησκευτική τελετή.
Είναι πραγματικά αδιανόητο και, ας μου επιτραπεί, προσβλητικό για την ίδια την ουσία του θρησκευτικού μυστηρίου, όταν εκείνο εκφυλίζεται σε μια νομική (ή ίσως και απλά γραφειοκρατική, διαδικαστική) υποχρέωση.
Χωρίς να θέλω να επεκταθώ παραπάνω, θα ήθελα να πω ότι η γνώμη μου διαμορφώθηκε ξεκάθαρη: Ο πολιτικός γάμος και η πολιτική ονοματοδοσία πρέπει να είναι υποχρεωτικές διοικητικές διαδικασίες για κάθε πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας που έχει την επιθυμία να παντρευτεί ή που έχει κάνει παιδιά. Τόσο απλά. Υποχρεωτική για όλους, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.
Από εκεί και πέρα οποίος πολίτης επιθυμεί για τα θρησκευτικά του πιστεύω να κάνει και θρησκευτική τελετή, είναι φυσικά ελεύθερος να το κάνει. Εκείνη όμως δεν μπορεί να αποκτά νομικό περιεχόμενο!
Επαναλαμβάνω πως μια τέτοια ρύθμιση, όσο κι αν αυτό αρχικά ακουστεί αντιφατικό, στην πραγματικότητα φανερώνει βαθύ σεβασμό για την θρησκεία.
Η μεν πίστη πρέπει να είναι μια ελεύθερη επιλογή, όχι μία τυπική, γραφειοκρατική διαδικασία. Αυτή εξάλλου αντιλαμβάνομαι πως είναι και η ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας: «Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ» (από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κβ':21). Το δε συντεταγμένο κράτος πρέπει να λειτουργεί με τρόπο ομοιόμορφο προς όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως των όποιων θρησκευτικών πεποιθήσεων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου