Στις 10 Ιουνίου 1944 τα στρατεύματα των Ναζί έκαναν μια από τις χειρότερες θηριωδίες του Β' ΠΠ με την Σφαγή του Διστόμου, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο 228 άνθρωποι μεταξύ των οποίων υπερήλικες, ανήμποροι και αβάπτιστα βρέφη. Το ασυλλήπτων διαστάσεων έγκλημα πολέμου συγκίνησε τη διεθνή κοινότητα ενώ μέχρι και σήμερα γίνεται πλήθος αναφορών σε όλο τον κόσμο.
 |
| To περιοδικό LIFE για την Σφαγή του Διστόμου |
Εδώ και πολλά χρόνια γίνονται εκδηλώσεις μνήμης για τη μαύρη αυτή επέτειο. Ο σκοπός των εκδηλώσεων αντιλαμβάνομαι πως είναι διπλός: Αφενός να τιμήσει την μνήμη των πεσόντων ("μνημόσυνο"), αφετέρου να αναδείξει την επικράτηση του πολιτισμού και της ζωής έναντι της βαρβαρότητας και του θανάτου, πράγμα που γίνεται κύρια με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Δυστυχώς στην εποχή της στρέβλωσης των λέξεων και των συμβόλων η επέτειος αυτή προσφέρει πεδίο δόξης λαμπρόν για κάθε είδους προπαγανδιστές. Η οικειοποίηση των συμβόλων εξάλλου είναι ιδιαίτερα συνηθισμένοι πρακτική - δεν είναι τυχαίο ότι τους ταγματασφαλίτες τους είχαν ντύσει τσολιάδες.
Γίναμε λοιπόν το Σάββατο όλοι μάρτυρες ενός περιστατικού του οποίου η κωμικότητα επάξια συναγωνίζεται την τραγικότητά του. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και Πρόεδρος του κόμματος "Πλεύση Ελευθερίας", δίχως απολύτως κανέναν ηθικό φραγμό προχώρησε σε μια κίνηση που αναμφίβολα αμαύρωσε την μνήμη των θυμάτων της Σφαγής του Διστόμου για το μικροκομματικό της όφελος και, πολύ χειρότερα θύμησε στους επιζώντες εκείνης της δύσκολης εποχής μια μαύρη σελίδα, εκείνη της "Οργάνωσης Χ" και παρομοίων αντιδραστικών μορφωμάτων (Ποια ήταν η αισθητική αυτών των μορφωμάτων; Εκείνη του 'τσαμπουκά' και του 'τραμπουκισμού').
Ως άλλος Ηλίας Κασιδιάρης, με θράσος και μίσος που θα ζήλευε ένα σύνταγμα χιτών και ταγματασφαλιτών, θέλησε να εμποδίσει τον Πρέσβη της Γερμανίας να καταθέσει στεφάνι. Θεώρησε πως το μνημόσυνο των θυμάτων προσφέρεται για φτηνό "τσαμπουκά". Θέλησε στην πραγματικότητα να εμποδίσει την πράξη του υψηλότερου ηθικού συμβολισμού όπου ο λαός των θυτών αναγνωρίζει την ευθύνη του έναντι του λαού των θυμάτων και ζητά έμπρακτη συγγνώμη. Μιλάμε για όνειδος που δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί κάτι παρόμοιό του.
Θα ήθελα όμως να σταθώ στην παρομοίωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τον Ηλία Κασιδιάρη. Πράγματι, τον νταή βουλευτή των νεοναζί φαίνεται πολύ να τον έχει ζηλέψει η 'αριστερή' Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ελάχιστα διαφέρει η δική της πράξη να εμποδίσει τον προσκεκλημένο σε μια εκδήλωση μνήμης από το χαστούκι του νεοναζί στη Λιάνα Κανέλη ή την πρόσφατη χειροδικία του έναντι του Νίκου Δένδια. Ελάχιστα διαφέρει διότι δυστυχώς απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο και έχουν επιλέξει να του ενεγοποιήσουν ακριβώς τα ίδια, κατά κύριο λόγο συναισθηματικά, αντανακλαστικά.
Πολύ έξυπνη λοιπόν η κίνησή της για την άγρα της εκλογικής της πελατείας. Αυτό όμως, το ότι είναι κίνηση ιδιαιρέρως έξυπνη ως προς το εκλογικό συμφέρον της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δεν την καθιστά λιγότερο προσβλητική για την ελευθερία και τη δημοκρατία, λιγότερο προσβλητική για τα θύματα της σφαγής. Μιλάμε επίσης βεβαία και για την απόλυτη στρέβλωση της λέξης "αριστερά" - εφόσον φυσικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου εξακολουθεί να αυτοχαρακτηρίζεται έτσι.
Απ' ότι βλέπουμε στα video ο Δήμαρχος της περιοχής βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Προσπάθησε να παρακινήσει τον Πρέσβη να προχωρήσει, μιλώντας στην γλώσσα του - πράξη ευγένειας και όχι υποτέλειας όπως με λογική 'flat earther' προσπάθησε να πει η Κωνσταντοπούλου. Η κίνησή του όμως ήταν στην καλύτερη περίπτωση ανεπαρκής. Καθήκον του ως οικοδεσπότης ήταν να ζητήσει την αποβολή όσων με τις πράξεις τους προσβάλλουν τις εκδηλώσεις μνήμης.
Τύχη αγαθή έδωσε να βρίσκεται εκεί ένας αιώνιος ήρωας. Αυτός που πρόσφατα για μια φορά ακόμα δίδαξε το πανελλήνιο με την στάση και τις πράξεις του όταν απεβίωσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έδειξε και πάλι την κρίσιμη στιγμή ποιος είναι ο δρόμος της προόδου. «Το παιδί του εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του δεν ευθύνεται για αυτά» είπε ο Μανώλης Γλέζος και η συζήτηση σταματάει κάπου εκεί. Όσοι έχουν ζήσει τον όλεθρο, την παράνοια του πολέμου, γνωρίζουν καλά. Ξέρουν ότι πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη, πρέπει όμως πάνω απ' όλα να επουλωθούν οι πληγές και να προχωρήσουμε ενωμένοι, σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Προσωπικά πιστεύω πως οι διεκδικήσεις της Ελλάδας για τις γερμανικές αποζημιώσεις έχουν μια σοβαρή βάση. Αντιλαμβάνομαι πως είναι μια ιδιαίτερα περίπλοκη υπόθεση από νομικής άποψης η οποία περιπλέκεται περαιτέρω με τις οικονομικές και γεωπολιτικές παραμέτρους της τρέχουσας συγκυρίας.
Όπως όμως είχα γράψει και παλιότερα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το απόλυτο αίσχος της κατάθεσης στεφάνου στην Καισαριανή όχι φυσικά για την ίδια την πράξη αλλά για το πολιτικό / "διαπραγματευτικό" πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή συνέβη, αποτελεί θανάσιμο σφάλμα να μπαίνει κανείς σε μια συζήτηση ιδιότυπου συμψηφισμού του δημοσίου χρέους της Ελλάδας με τις γερμανικές αποζημιώσεις. Όχι μόνο θανάσιμο σφάλμα αλλά και φτηνή εκμετάλλευση του αίματος των αγωνιστών. Οι αποζημιώσεις έχουν πρώτα και κύρια διάσταση ηθική. Προσωπικά θα ένιωθα πολύ καλύτερα να τις διεκδικούσαμε ως χώρα σε μια περίοδο ανοδικού οικονομικού κύκλου, διότι τώρα τα λογικά άλματα και η σύγχυση των εννοιών (δεν τους χρωστάμε διότι μας χρωστάνε κλπ...) είναι αναπόφευκτα.
Θέλω να κλείσω με μια γενικότερη παρατήρηση για μια τεράστια στρέβλωση που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια: Εκείνη της αριστεράς ως ανάμνηση και μάλιστα ως ανάμνηση της αδικίας. Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η αριστερά στην Ελλάδα αδικήθηκε κατάφορα. Ήταν η ραχοκοκαλιά της ηρωικής εθνικής αντίστασης και όμως τις επόμενες δεκαετίες όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε αλλά κυνηγήθηκε δίχως έλεος. Το πως και γιατί συνέβησαν αυτό είναι τεράστιο θέμα (το καλύτερο ανάγνωσμα που έχω να προτείνω σε όποιον ενδιαφέρεται να κατανοήσει την ουσία των γεγονότων δίχως κανένα φανατισμό είναι το "...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" του ασύγκριτου Χρόνη Μίσσιου), αλλά δυστυχώς σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός απρόσμενου φαινομένου: Όχι μόνο οι φορείς που παλιότερα ήταν αριστεροί διεκδικούν τη συνέχεια της ύπαρξής τους μόνο και μόνο ως δικαιωματικοί οργανισμοί ανάμνησεις εκείνων των αγώνων (πράγμα εγκληματικό από μόνο του), αλλά πολύ χειρότερα προχωρούν στην ...ποδοσφαιροποίηση της ανάμνησης της αδικίας.
Την ώρα λοιπόν που η Ελλάδα, ο ελληνικός λαός, έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την αυθεντική, επιστημονική αριστερή ανάλυση για την οργάνωση της παραγωγής, τις εργασιακές σχέσεις, την ανάπτυξη και το μερίδιο του εργαζομένου στην υπεραξία της εργασίας του, ακριβώς την ώρα εκείνοι οι δήθεν "αριστεροί" "πολιτικοί" οργανισμοί ανασύρουν από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας ξεθωριασμένους φανατισμούς περί του εμφυλίου πολέμου. Αντί να συζητούμε τι θα γίνει το 2020, το 2025 και το 2030 ξεκινάμε μια διαδικασία καταλογισμού ευθυνών για το το συνέβη το 1944, το 1946 και το 1949 - Καταλογισμό που, πέραν όλων των άλλων, έχει κάνει αμετάκλητα και ξεκάθαρα η ίδια η ιστορία.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου χρωστάει μια πολύ μεγάλη συγγνώμη. Πρώτα και κύρια από τον εαυτό της, διότι ο αυτουργός των φασιστικών πράξεων προσβάλλει πρώτα την υπόστασή του. Μετά από τα θύματα της σφαγής, την μνήμη των οποίων προσέβαλε βάναυσα. Στη συνέχεια από τον Μανώλη Γλέζο, τον Δήμαρχο Διστόμου και τον Γερμανό Πρέσβη. Τέλος από όλους τους Έλληνες Πολίτες που με την πράξη της αυτή αποπροσανατολίζει και τους γεμίζει με μισαλλοδοξία.
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν νέο, υψηλότερο πολιτικό πολιτισμό. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο νέος αυτός πολιτισμό διδάσκεται από τον πολιτικό έφηβο 95χρονο Μανώλη Γλέζο και όχι από τη νέα στην ηλικία αλλά τόσο γηραμένη στις συμπεριφορές Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη και με δυνατή φωνή λέμε όλοι μαζί ένα μεγάλο όχι στην φτηνή πολιτικάντικη εκμετάλλευση της μνήμης των θυμάτων της Σφαγής του Διστόμου. Διότι αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει η πρώην Πρόεδρος της Βουλής: Εκμεταλλευόμενη τα συναισθήματα της μνήμης των θυμάτων για να υφαρπάξει λίγες, ή περισσότερες, ψήφους απελπισμένων πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου