Σε παλιότερο κείμενό μου στο ιστολόγιο αυτό με τίτλο "Κρίση, Ευρώπη, Γερμανία και μια ανατρεπτική άποψη", το οποίο είχε προκαλέσει πλήθος σχολίων και αντιδράσεων, είχα απευθύνει πρόσκληση να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί στην κριτική που κάνουμε προς τη Γερμανία στο πλαίσιο της ελληνικής κρίσης.
Σε ένα περιβάλλον αναπτυσσόμενων έντονων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, πέρα από τα δυο προφανή κέντρα επιρροής σε ΗΠΑ και Κίνα, υπάρχει ένα διαμορφούμενο νέο κέντρο, εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης. Παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, η Ευρωπαϊκή οικονομία έχει μερικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν πιο ανθεκτική από εκείνη των δυο άλλων κυρίων κέντρων επιρροής - Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα των οικονομιών των ΗΠΑ και της Κίνας που έχουν βάλει βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλιά τους.
Έτσι, οι Έλληνες, οφείλουμε να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα και να δούμε ποιο αληθινό συμφέρον μας. Από το 1821 που δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος παραμένουμε ένα προτεκτοράτο. Μόνος τρόπος να πετύχουμε αληθινή εθνική ανεξαρτησία είναι εντός μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Στο πλαίσιο αυτό, αλόγιστες πολιτικές (π.χ. εκτύπωση χρήματος) που έρχονται σε κάθετη αντίθεση με την κυρίαρχη Ευρωπαϊκή πολιτική ενδεχομένως να μην είναι οι καλύτερες για τη χώρα μας.
Από ένα σημείο και μετά όμως η λιτότητα δεν είναι πια εφαρμόσιμη. Η Ελλάδα βρίσκεται στα όρια της κοινωνικής έκρηξης, σε μεγάλο βαθμό επειδή τα μιζοκόμματα που μέχρι τώρα κυβερνούσαν τη χώρα άφησαν στο απυρόβλητο την οικονομική ολιγαρχία και τα βάρη της προσαρμογής έπεσαν κυρίως στα πλατιά λαϊκά στρώματα, εξαφανίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη μεσαία τάξη.
Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τόσο επειδή δεν φαίνεται να αποδίδει όσο και, κυρίως, επειδή γίνεται με ιδιαίτερα άδικο τρόπο προκαλώντας κοινωνική αναταραχή. Στο περιβάλλον αυτό η νέα κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα μονόδρομο: Να πάρει μέτρα τόσο συμβολικά όσο και ουσίας ώστε να δείξει πως η ολιγαρχία δεν ελέγχει πια τη χώρα. Ότι σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε από τη Λατινή Αμερική και πλησιάζουμε τα Ευρωπαϊκά πρότυπα.
Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Για παράδειγμα η επιβολή του νόμου στα τηλεοπτικά κανάλια και η διερεύνηση ευθυνών των εποπτικών αρχών του τραπεζικού τομέα και των διοικήσεων των τραπεζών θα ήταν μια καλή αρχή, ταυτόχρονα με τον έλεγχο των αμυντικών προμηθειών και των μεγάλων κατασκευαστικών έργων της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Με τον τρόπο αυτό θα δίναμε ένα σαφές μήνυμα στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι πλέον μπορούν να έχουν έναν σοβαρό και αξιόπιστο συνομιλητή, κάτι που σίγουρα δεν είχαν τα τελευταία έξι χρόνια. Αυτό βέβαια είναι ένα πρώτο βήμα, που όμως δεν φτάνει σε καμία περίπτωση. Πρέπει να συνοδευτεί από μια γεναία κίνηση από την πλευρά της Ευρώπης. Τι μπορεί να είναι αυτή; Δεν γνωρίζω τα ενδιάμεσα βήματα, ο προορισμός όμως μόνο ένας μπορεί να είναι: Αμοιβαιοποίηση του χρέους και κεντρικά ελεγχόμενος προϋπολογισμός των χωρών που συμμετέχουν στη ζώνη του ευρώ.
Η απόφαση αυτή δεν είναι εύκολη. Η μεγαλύτερη οικονομία της ζώνης του ευρώ είναι εκείνη που μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Οι Γερμανοί συμπατριώτες μας λοιπόν πρέπει να πάρουν μια απόφαση: Αν θέλουν η Γερμανία να είναι ο ισχυρότερος πυλώνας μιας πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ή εάν θα επιχειρήσουν να μας κρατήσουν όλους στη σημερινή 'ενδιάμεση κατάσταση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου ατύπως υπάρχει Γερμανική κυριαρχία, διακινδυνεύοντας όμως μια πιθανή κατάρρευση του οικοδομήματος - πιθανότητα που σε μέσο χρόνο δυστυχώς θα εξελιχθεί σε βεβαιότητα.
Καθώς η υφιστάμενη κατάσταση μόνο βιώσιμη δεν κρίνεται και οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται από τον ορθολογισμό τους, είμαι απόλυτα σίγουρος πως η μάχη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία θα δοθεί στη Γερμανία και θα είναι νικηφόρα. Για την ίδια τη Γερμανία, την Ευρώπη και τον Κόσμο ολόκληρο.
Σε ένα περιβάλλον αναπτυσσόμενων έντονων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, πέρα από τα δυο προφανή κέντρα επιρροής σε ΗΠΑ και Κίνα, υπάρχει ένα διαμορφούμενο νέο κέντρο, εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης. Παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, η Ευρωπαϊκή οικονομία έχει μερικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν πιο ανθεκτική από εκείνη των δυο άλλων κυρίων κέντρων επιρροής - Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα των οικονομιών των ΗΠΑ και της Κίνας που έχουν βάλει βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλιά τους.
Έτσι, οι Έλληνες, οφείλουμε να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα και να δούμε ποιο αληθινό συμφέρον μας. Από το 1821 που δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος παραμένουμε ένα προτεκτοράτο. Μόνος τρόπος να πετύχουμε αληθινή εθνική ανεξαρτησία είναι εντός μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Στο πλαίσιο αυτό, αλόγιστες πολιτικές (π.χ. εκτύπωση χρήματος) που έρχονται σε κάθετη αντίθεση με την κυρίαρχη Ευρωπαϊκή πολιτική ενδεχομένως να μην είναι οι καλύτερες για τη χώρα μας.
Από ένα σημείο και μετά όμως η λιτότητα δεν είναι πια εφαρμόσιμη. Η Ελλάδα βρίσκεται στα όρια της κοινωνικής έκρηξης, σε μεγάλο βαθμό επειδή τα μιζοκόμματα που μέχρι τώρα κυβερνούσαν τη χώρα άφησαν στο απυρόβλητο την οικονομική ολιγαρχία και τα βάρη της προσαρμογής έπεσαν κυρίως στα πλατιά λαϊκά στρώματα, εξαφανίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη μεσαία τάξη.
Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τόσο επειδή δεν φαίνεται να αποδίδει όσο και, κυρίως, επειδή γίνεται με ιδιαίτερα άδικο τρόπο προκαλώντας κοινωνική αναταραχή. Στο περιβάλλον αυτό η νέα κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα μονόδρομο: Να πάρει μέτρα τόσο συμβολικά όσο και ουσίας ώστε να δείξει πως η ολιγαρχία δεν ελέγχει πια τη χώρα. Ότι σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε από τη Λατινή Αμερική και πλησιάζουμε τα Ευρωπαϊκά πρότυπα.
Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Για παράδειγμα η επιβολή του νόμου στα τηλεοπτικά κανάλια και η διερεύνηση ευθυνών των εποπτικών αρχών του τραπεζικού τομέα και των διοικήσεων των τραπεζών θα ήταν μια καλή αρχή, ταυτόχρονα με τον έλεγχο των αμυντικών προμηθειών και των μεγάλων κατασκευαστικών έργων της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Με τον τρόπο αυτό θα δίναμε ένα σαφές μήνυμα στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι πλέον μπορούν να έχουν έναν σοβαρό και αξιόπιστο συνομιλητή, κάτι που σίγουρα δεν είχαν τα τελευταία έξι χρόνια. Αυτό βέβαια είναι ένα πρώτο βήμα, που όμως δεν φτάνει σε καμία περίπτωση. Πρέπει να συνοδευτεί από μια γεναία κίνηση από την πλευρά της Ευρώπης. Τι μπορεί να είναι αυτή; Δεν γνωρίζω τα ενδιάμεσα βήματα, ο προορισμός όμως μόνο ένας μπορεί να είναι: Αμοιβαιοποίηση του χρέους και κεντρικά ελεγχόμενος προϋπολογισμός των χωρών που συμμετέχουν στη ζώνη του ευρώ.
Η απόφαση αυτή δεν είναι εύκολη. Η μεγαλύτερη οικονομία της ζώνης του ευρώ είναι εκείνη που μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Οι Γερμανοί συμπατριώτες μας λοιπόν πρέπει να πάρουν μια απόφαση: Αν θέλουν η Γερμανία να είναι ο ισχυρότερος πυλώνας μιας πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ή εάν θα επιχειρήσουν να μας κρατήσουν όλους στη σημερινή 'ενδιάμεση κατάσταση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου ατύπως υπάρχει Γερμανική κυριαρχία, διακινδυνεύοντας όμως μια πιθανή κατάρρευση του οικοδομήματος - πιθανότητα που σε μέσο χρόνο δυστυχώς θα εξελιχθεί σε βεβαιότητα.
Καθώς η υφιστάμενη κατάσταση μόνο βιώσιμη δεν κρίνεται και οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται από τον ορθολογισμό τους, είμαι απόλυτα σίγουρος πως η μάχη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία θα δοθεί στη Γερμανία και θα είναι νικηφόρα. Για την ίδια τη Γερμανία, την Ευρώπη και τον Κόσμο ολόκληρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου