Τι θα ήταν προδοσία της αριστεράς

Ασπρόπυργος,
17 Φεβρουαρίου 2015

Όλοι το γνωρίζουν πως η Ελληνική Δημοκρατία σήμερα είναι μια καταστρεμμένη χώρα. Τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και πολιτισμού. Η γεωπολιτική επιρροή μας, εντός και εκτός Ευρώπης, βρίσκεται στο ναδίρ. Αφού κάποιος κάνει την δραματική αυτή διαπίστωση, είναι σημαντικό να κατανοήση πότε συντελέσθη η καταστροφή αυτή.

Πλήθος φωνών έχουν στοχοποιήσει το "μνημόνιο". Έτσι μονολεκτικά αποκαλούν ένα σύνολο αποφάσεων που ελήφθη από τις κυβερνήσεις των Γ. Παπανδρέου. Λ. Παπαδήμου και Α. Σαμαρά από το 2010 έως τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Η ανάλυση αυτή είναι ρηχή και λανθασμένη. 

Αφενός μεν, έχει πια αποδειχτεί, οι παραπάνω κυβερνήσεις επιλεκτικά εφάρμοζαν τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από τις δανειακές συμβάσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι έχουν υποστηρίξει πως κριτήριο εφαρμογής ή μη κάθε δέσμευσης, ή του τρόπου εφαρμογής της, αποτελούσε η διαφύλαξη της εξουσίας της οικονομικής ολιγαρχίας.

Αφετέρου δε, και μάλλον πολύ σημαντικότερο, το "μνημόνιο" δεν είναι παρά το σύμπτωμα της κατάρρευσης του συστήματος-Ελλάδα, του καθεστώτος δηλαδή της μεταπολίτευσης που έχει περιγραφεί ως "τρίγωνο της καταστροφής", στην κορυφή του οποίου ευρίσκεται μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά και τα δυο υποστηλώματά του είναι το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης".

Το να κατηγορεί κανείς το μνημόνιο είναι σαν να κατηγορεί το σύμπτωμα και όχι την αιτία μιας κατάστασης. Να κατηγορεί, θα ήταν μια αναλογία, τον πυρετό και τον πόνο αντί για την ίδια την ασθένεια.

Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να αποκρύβεται. Είναι ότι τα λεγόμενα "μιζοκόμματα", το "ΠαΣοΚ" δηλαδή και η "Νέα Δημοκρατία", φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας. Τα "κόμματα" αυτά, κόμματα τρόπος του λέγειν δηλαδή - μαφιόζικες ομάδες νομής του δημοσίου χρήματος κατήντησαν να είναι, όπως και οι άνθρωποι - στελέχη τους που κυβέρνησαν τη χώρα, είναι οι υπαίτιοι της τραγωδίας. Αυτά και εκείνοι, όχι το μνημόνιο!

Ήταν φοβαμαι πρώτου μεγέθους ανοησία της αριστεράς ο λεγόμενος "αντιμνημονιακός" λόγος. Το είχε πει ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι.  Το πρόβλημα ήταν δυστυχώς  οι πολιτικές της μεταπολίτευσης. Η αριστερά έχει το ηθικό δικαίωμα της εφαρμογής μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Το δικαίωμα να διασπάσει μια και καλή το "τρίγωνο της καταστροφής"! Δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι και ηθική υποχρέωση έναντι της ιστορίας της αριστεράς στην Ελλάδα, έναντι του αίματος των χιλιάδων αγωνιστών της αριστεράς που χύθηκε για μια ελεύθερη πατρίδα.

Απελευθέρωση σήμερα είναι η απελευθέρωση από την οικονομική ολιγαρχία και τα εγχώρεια υποχείριά της, όχι η απελευθέρωση από το μνημόνιο.

Θα είναι τραγωδία για το έθνος και προδοσία της αριστερής ιστορίας και ιδεολογίας στη χώρα μας να απεμποληθεί το δικαίωμα αυτό στην εφαρμογή μιας νέας, αληθινά προοδευτικής πολιτικής, στο όνομα της προσήλωσης σε μια ανόητη, λαϊκιστική ρητορική που μιλούσε για το σύμπτωμα (μνημόνιο) και όχι για την αιτία (κατάρρευση του καθεστώτος της οικονομικής ολιγαρχίας).

Είμαι βέβαιος πως ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα βρουν το θάρρος να πράξουν το σωστό. Το δανειακό πρόγραμμα πρέπει να παραταθεί για όσο διάστημα χρειαστεί να γίνουν οι δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα ώστε να απελευθερωθεί από την εγκληματική κάστα που τη λυμαίνεται για δεκαετίες.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι προδοσία.


Μετά λόγου γνώσεως,

Δημήτρης Τσίγκος

Το παιχνίδι της Ευρώπης κρίνεται στη Γερμανία

Σε παλιότερο κείμενό μου στο ιστολόγιο αυτό με τίτλο "Κρίση, Ευρώπη, Γερμανία και μια ανατρεπτική άποψη", το οποίο είχε προκαλέσει πλήθος σχολίων και αντιδράσεων, είχα απευθύνει πρόσκληση να είμαστε πολύ περισσότερο προσεκτικοί στην κριτική που κάνουμε προς τη Γερμανία στο πλαίσιο της ελληνικής κρίσης.

Σε ένα περιβάλλον αναπτυσσόμενων έντονων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, πέρα από τα δυο προφανή κέντρα επιρροής σε ΗΠΑ και Κίνα, υπάρχει ένα διαμορφούμενο νέο κέντρο, εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης. Παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, η Ευρωπαϊκή οικονομία έχει μερικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν πιο ανθεκτική από εκείνη των δυο άλλων κυρίων κέντρων επιρροής - Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα των οικονομιών των ΗΠΑ και της Κίνας που έχουν βάλει βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλιά τους.

Έτσι, οι Έλληνες, οφείλουμε να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα και να δούμε ποιο αληθινό συμφέρον μας. Από το 1821 που δημιουργήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος παραμένουμε ένα προτεκτοράτο. Μόνος τρόπος να πετύχουμε αληθινή εθνική ανεξαρτησία είναι εντός μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Στο πλαίσιο αυτό, αλόγιστες πολιτικές (π.χ. εκτύπωση χρήματος) που έρχονται σε κάθετη αντίθεση με την κυρίαρχη Ευρωπαϊκή πολιτική ενδεχομένως να μην είναι οι καλύτερες για τη χώρα μας.

Από ένα σημείο και μετά όμως η λιτότητα δεν είναι πια εφαρμόσιμη. Η Ελλάδα βρίσκεται στα όρια της κοινωνικής έκρηξης, σε μεγάλο βαθμό επειδή τα μιζοκόμματα που μέχρι τώρα κυβερνούσαν τη χώρα άφησαν στο απυρόβλητο την οικονομική ολιγαρχία και τα βάρη της προσαρμογής έπεσαν κυρίως στα πλατιά λαϊκά στρώματα, εξαφανίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη μεσαία τάξη.

Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Τόσο επειδή δεν φαίνεται να αποδίδει όσο και, κυρίως, επειδή γίνεται με ιδιαίτερα άδικο τρόπο προκαλώντας κοινωνική αναταραχή. Στο περιβάλλον αυτό η νέα κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα μονόδρομο: Να πάρει μέτρα τόσο συμβολικά όσο και ουσίας ώστε να δείξει πως η ολιγαρχία δεν ελέγχει πια τη χώρα. Ότι σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε από τη Λατινή Αμερική και πλησιάζουμε τα Ευρωπαϊκά πρότυπα.

Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Για παράδειγμα η επιβολή του νόμου στα τηλεοπτικά κανάλια και η διερεύνηση  ευθυνών των εποπτικών αρχών του τραπεζικού τομέα και των διοικήσεων των τραπεζών θα ήταν μια καλή αρχή, ταυτόχρονα με τον έλεγχο των αμυντικών προμηθειών και των μεγάλων κατασκευαστικών έργων της τελευταίας δεκαπενταετίας.

Με τον τρόπο αυτό θα δίναμε ένα σαφές μήνυμα στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι πλέον μπορούν να έχουν έναν σοβαρό και αξιόπιστο συνομιλητή, κάτι που σίγουρα δεν είχαν τα τελευταία έξι χρόνια. Αυτό βέβαια είναι ένα πρώτο βήμα, που όμως δεν φτάνει σε καμία περίπτωση. Πρέπει να συνοδευτεί από μια γεναία κίνηση από την πλευρά της Ευρώπης. Τι μπορεί να είναι αυτή; Δεν γνωρίζω τα ενδιάμεσα βήματα, ο προορισμός όμως μόνο ένας μπορεί να είναι: Αμοιβαιοποίηση του χρέους και κεντρικά ελεγχόμενος προϋπολογισμός των χωρών που συμμετέχουν στη ζώνη του ευρώ.

Η απόφαση αυτή δεν είναι εύκολη. Η μεγαλύτερη οικονομία της ζώνης του ευρώ είναι εκείνη που μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Οι Γερμανοί συμπατριώτες μας λοιπόν πρέπει να πάρουν μια απόφαση: Αν θέλουν η Γερμανία να είναι ο ισχυρότερος πυλώνας μιας πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ή εάν θα επιχειρήσουν να μας κρατήσουν όλους στη σημερινή 'ενδιάμεση κατάσταση' της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου ατύπως υπάρχει Γερμανική κυριαρχία, διακινδυνεύοντας όμως μια πιθανή κατάρρευση του οικοδομήματος - πιθανότητα που σε μέσο χρόνο δυστυχώς θα εξελιχθεί σε βεβαιότητα.

Καθώς η υφιστάμενη κατάσταση μόνο βιώσιμη δεν κρίνεται και οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται από τον ορθολογισμό τους, είμαι απόλυτα σίγουρος πως η μάχη για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία θα δοθεί στη Γερμανία και θα είναι νικηφόρα. Για την ίδια τη Γερμανία, την Ευρώπη και τον Κόσμο ολόκληρο.