Μια ρύθμιση ικανή για την επανεκκίνηση της οικονομίας

Στην περίοδο που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «ελληνική κρίση», τότε δηλαδή που οι επιλογές των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης έδειξαν το πραγματικό τους αποτέλεσμα, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν έχει κατρακυλήσει χάνοντας περίπου το 1/3 της αξίας του.

Επακόλουθο φυσιολογικό αυτής της κατάρρευσης είναι οι επιχειρήσεις, κάθε μεγέθους – αλλά πολύ περισσότερο οι μεσαίες και οι μικρές, να έχουν αντίστοιχα χάσει ένα ποσοστό του κύκλου εργασιών τους που στην καλύτερη περίπτωση είναι 1/3 ενώ μερικές φορές φτάνει στα 2/3 ή και περισσότερο.

Στις συνθήκες αυτές δυστυχώς οι επιχειρήσεις αδυνατούν να ανταποκριθούν σε υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει παλιότερα , ακόμα και αν ο σχεδιασμός τους ήταν συντηρητικός – ούτε λόγος να γίνεται για επιχειρήσεις με επιθετικό σχεδιασμό, όπως αναμφίβολα πρέπει να γίνεται για να επιτευχθούν ικανοποιητικοί ρυθμοί ανάπτυξης και δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας.

Με λίγα λόγια πολλά, αν όχι όλα, από τα δάνεια που είχαν συνάψει επιχειρήσεις μέχρι και το 2009 / αρχές ίσως και του 2010, οπότε και οι τράπεζες πρακτικά σταμάτησαν, εκ των πραγμάτων, να δανείζουν τις επιχειρήσεις, είναι απολύτως αδύνατο να αποπληρωθούν βάσει του αρχικού τους σχεδίου. Το άρθρο αυτό υποστηρίζει πως η παραδοχή ότι τα δάνεια αυτά δεν μπορούν να αποπληρωθούν ούτε στο αρχικό τους κεφάλαιο, ούτε στην αρχική τους διάρκεια, ούτε ακόμα στο αρχικό τους επιτόκιο, είναι η βάση ενός βιώσιμου σχεδίου επανεκκίνησης της οικονομίας.

Εξάλλου, η πραγματικότητα των τελευταίων ετών είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελληνική Κυβέρνηση έχουν αναγνωρίσει την κατάσταση αυτή και έχουν προσφέρει στις Τράπεζες ειδικές ενισχύσεις και εγγυήσεις ούτως ώστε οι επιχειρήσεις αυτές (Τράπεζες) να συνεχίσουν να λειτουργούν παρά την μεγάλη απώλεια των εσόδων τους λόγω της παραπάνω κατάστασης. Το άρθρο αυτό υποστηρίζει πως η μέχρι τώρα βοήθεια στις Τράπεζες ούτε επαρκεί, ούτε έχει γίνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο ως προς τον στόχο της ουσιαστικής επανεκκίνησης της οικονομίας.

Εκτός από τις δανειακές υποχρεώσεις τους, η μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων έχει ακόμα υποχρεώσεις προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Θέση μου είναι πως οι υποχρεώσεις αυτές, οι οποίες προφανώς αναφέρονται σε δεδομένα προ της εμφάνισης της οικονομικής κρίσης, πρέπει να αντιμετωπιστούν ενιαία με τις τραπεζικέ υποχρεώσεις με τη δημιουργία ενός νέου πιστωτικού οργανισμού ειδικού σκοπού που θα αναλάβει να παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο για την επανεκκίνηση και, κυρίως, τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας.

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μια ρύθμιση που πρότεινε το ελληνικό δημόσιο στις επιχειρήσεις για τον διακανονισμό οφειλών σε ασφαλιστικά ταμεία και εφορία. Δυστυχώς, πλήθος παράλογων σημείων εμφανίζονται στην πρόταση αυτή. Αφενός, είναι παγκόσμια πρωτοτυπία σίγουρα, η μείωση του αριθμού των δόσεων σε ποσά μεγαλύτερα των 15.000 ευρώ. Αφετέρου, είναι επίσης εντυπωσιακό ότι δεν προβλέπεται καμία απομείωση του αρχικώς οφειλομένου κεφαλαίου, παρά μόνο των προστίμων και προσαυξήσεων. Τέλος, η ρύθμιση ισχύει για ποσά αποκλειστικά κατώτερα του ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Φοβάμαι πως η ρύθμιση αυτή είναι καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία και απλά θα παρατείνει τον αργό μεν, σίγουρο δε, επιχειρησιακό θάνατο της ελληνικής οικονομίας.

Το άρθρο αυτό προτείνει μια πιο ριζοσπαστική ρύθμιση η οποία θα έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

1. Ενοποιεί τις οφειλές των επιχειρήσεων προς τράπεζες, εφορία και ασφαλιστικά ταμεία σε μια οφειλή προς τον νέο, πιστωτικό οργανισμό ειδικού σκοπού
2. Κεφαλαιοποιεί το σύνολο των παραπάνω οφειλών σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία (για παράδειγμα, 1/12/2014) και την απομειώνει κατά ένα σημαντικό της μέρος. Ίσως το λογικότερο είναι η απομείωση της οφειλής να είναι 30%.
3. Ο πιστωτικός οργανισμός ειδικού σκοπού καταβάλλει στις τράπεζες, τις εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία ένα ποσό μεταξύ 10% και 15% επί της εκχωρούμενης απαίτησης.
4. Προχωρά στον διακανονισμό των οφειλών των επιχειρήσεων αυτών με τον ακόλουθο τρόπο:

Þ    Χρεολυτική αποπληρωμή της οφειλής σε 180 ισόποσες μηνιαίες δόσεις κεφαλαίου (15 έτη)

Þ    Καταβολή τόκων ανά εξάμηνο, αρχής γενομένης από 31/5/2015, με επιτόκιο 6%

Þ    Περίοδο χάριτος δόσεων κεφαλαίου διάρκειας ενός έτους, δηλαδή η πρώτη δόση θα είναι καταβλητέα στις 31/12/2015

5. Οι επιχειρήσεις που θα ενταχτούν στο ειδικό αυτό πρόγραμμα, υποχρεωτικά θα εντάσσονται σε ειδικό πλαίσιο επίβλεψης, επιτήρησης και διοικητικής υποστήριξης (mentoring), με στόχο τον μετασχηματισμό τους και την αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους – όπου δε είναι εφικτό, της εξωστρέφειάς τους.
6. Διάφορες υφιστάμενες εμπράγματες εξασφαλίσεις παλαιοτέρων δανείων θα συνεχίσουν να καλύπτουν το δάνειο από τον νέο πιστωτικό οργανισμό ειδικού σκοπού

Με το παραπάνω σχέδιο υπάρχουν πολλά και σημαντικά πλεονεκτήματα τόσο για τις εμπορικές τράπεζες όσο και για την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Απαλλάσσονται από τη διαδικασία διεκδίκησης των οφειλών τους, η οποία έχει ούτως ή άλλων πολύ μικρές πιθανότητες επιτυχίας ενώ μπορούν επιτέλους να επικεντρωθούν στις υγιείς επιχειρήσεις οι οποίες σήμερα εάν και θα έπρεπε να δανειοδοτούνται αυτό είναι αδύνατον να συμβεί λόγω του υφισταμένου χαρτοφυλακίου των τραπεζών. Τέλος, οι εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία επίσης αποκτούν μια πολύ υγιέστερη εικόνα των οικονομικών τους και απαλλάσσονται από τις αλλεπάλληλες ρυθμίσεις οφειλών και διεκδικήσεις ληξιπροθέσμων.

Το σημαντικότερο σημείο του παραπάνω σχεδίου και η βασικότερη λειτουργία του πιστωτικού οργανισμού ειδικού σκοπού είναι το mentoring των επιχειρήσεων. Η διεθνής εμπειρία, με τον Καναδά να αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα, είναι ότι όπου η δανειοδότηση συνδυάστηκε με ενεργές δομές mentoring για τον μετασχηματισμό των επιχειρήσεων, την τόνωση της εξωστρέφειάς τους και γενικότερα την αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά! Το ενδιαφέρον είναι πως το mentoring μπορεί να γίνει με μηδενικό οικονομικό κόστος: Ο εκάστοτε μέντορας που θα υποστηρίζει κάθε επιχείρηση μπορεί να αμοίβεται μόνο με ένα μικρό ποσοστό μετοχών της (stock options), ώστε να έχει το ισχυρότερο κίνητρο οι συμβουλές που θα δίνει να «πιάσουν τόπο» μέσω της αύξησης της αξίας της επιχείρησης.

Τέλος, είναι αυτονόητο πως οι επιχειρήσεις που δεν θα δεχτούν να ενταχτούν στο ειδικό αυτό πρόγραμμα θα πρέπει να οδηγούνται σε οριστικό κλείσιμο με συνοπτικές διαδικασίες.

Το μόνο «πρόβλημα» σε μια τέτοια ρύθμιση είναι ότι απλώς πρέπει να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης. Δυστυχώς όμως η αποκάλυψη αυτή θα συμβεί ούτως ή άλλως. Απομένει να φανεί αν υπάρχει το πολιτικό θάρρος η αποκάλυψη αυτή να έχει οικονομικά  & πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως προτείνει το άρθρο αυτό, ή αν θα συμβεί απλώς λίγο αργότερα έχοντας όμως, δυστυχώς, πλέον βιβλικά χαρακτηριστικά και επιφέροντας την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας.