Επιστρέφουμε!

Νεμέα – Ασπρόπυργος

13 Αυγούστου 2013

Των:

Ντίνος Παπαντωνίου

Δημήτρης Τσίγκος

Κοιτάμε από το παράθυρό μας για να δούμε την πόλη, αντικρίζουμε όμως βόμβες μπετόν. Ψάχνουμε την ομορφιά όμως βλέπουμε ασχήμια. Ο ανοικτός ορίζοντας είναι όπως το αίμα στις φλέβες μας, αναζωογονεί το μυαλό και τη καρδιά. Η συντροφιά της τηλεόρασης και του like στον υπολογιστή δημιουργεί το νέο κοινωνικό υποκείμενο, τον αντιπολίτη. Παίρνουμε στα χέρια μας την εφημερίδα. Αναζητούμε την ενημέρωση, βρίσκουμε όμως προπαγάνδα.

Βιώνουμε τη κρίση και ακούμε ότι η μετά-χουντική περίοδος «έκλεισε τον κύκλο της». Βλέπουμε τους καπετάνιους του πλοίου  «ΕΛΛΑΔΑ 1974-2013» που έπεσε στα βράχια γιατί δεν είχαν πυξίδα, να μας βεβαιώνουν για την επιτυχία που βλέπουν στον ορίζοντα. Θα περίμενε κανείς πως έστω και τώρα θα πήγαιναν σπίτι τους, ζητώντας συγγνώμη για την τραγωδία. Όχι όμως. Θέλουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό έργο τους.

Βλέπουμε ακόμα τους πριν δέκα χρόνια ανθυπασπιστές των καπεταναίων αυτών να θέλουν να “μεταρρυθμίσουν“.  Τι ακριβώς άραγε; Ίσως το φαύλο σύστημα που τους ανάδειξε και τους κρατά στη ζωή.

Αναζητούμε τη χαρά, βρίσκουμε όμως δυστυχία. Ακούμε για θυσίες που πρέπει να γίνουν. Δεν ακούμε όμως για το μετά. Δεν βλέπουμε σχέδιο. Δεν υπάρχει σχέδιο. Ακούμε ακόμα άναρθρες κραυγές για εθνική ανεξαρτησία. Δόκιμους ταγματασφαλίτες σε εξάρσεις ψευδεπίγραφου πατριωτισμού.

Ακούμε μετά άλλους να μιλούν για κόκκινες γραμμές και δήθεν «σκληρούς αγώνες με την τρόικα». Έτσι ονομάζουν τον αγώνα επιβίωσης του συστήματος εξουσίας τους. Κάποιοι άλλοι όλο και περισσότεροι προτάσσουν το νέο μάννα εξ’ ουρανού που στη σύγχρονη εκδοχή του θα έρθει απ’ το υπέδαφος, από το βυθό του πολύπαθου Αιγαίου. Βλέπουμε τέλος εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου να προβάλλονται από το καταρρέον σύστημα ως φορείς “διεθνών επιτυχιών” στις αποκρατικοποιήσεις. Την ίδια ώρα της ανάδειξης των εγκληματικών αυτών στοιχείων με τρόμο παρατηρούμε να ποινικοποιείται η αδυναμία και η ατυχία του μικροεπαγγελματία που δεν έχει να πληρώσει μερικές εκατοντάδες ευρώ στο ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, στην εφορία.

Κοιτάμε πάλι στο παράθυρο. Χαμηλά, δίπλα στις βόμβες μπετόν, άνθρωποι κινούνται νωχελικά. Στωικά. Αναζητούν τροφή στα σκουπίδια. Όχι, δεν είναι λαϊκισμός, είναι η πραγματικότητα του κέντρου της Αθήνας, κατ’ όνομα και μόνο γιατί αυτή δεν είναι Αθήνα, και των άλλων “πόλεων” – αντιπόλεων μάλλον είναι πιο σωστό. Είναι τελικά το επίτευγμα της  ελληνικής  δημοκρατίας μας,  είναι το αληθινό πρόσωπο της καταστροφικής τριανδρίας(κόμματα- μεταπράτες-ΜΜΕ).

Απελπισία. Οι νέοι άθλιοι γεμίζουν την πρωτεύουσα ούτε δέκα χρόνια από το “ΜΙΖΟ-πάρτι” του Αθήνα 2004 – του ονείρου θερινής νυκτός το οποίο η τριανδρία της καταστροφής προέβαλε ως κορυφαίο επίτευγμά της.

Λέξεις φτωχές και αποπροσανατολιστικές. Σαν να μην πέρασε  μια μέρα. Εκπρόσωποι φορέων όλων των σχημάτων με το ίδιο πάθος μιλάνε, για πατριωτισμό, σοσιαλισμό, εκδημοκρατισμό, φιλελευθερισμό, νέο συνδικαλισμό, πλουραλισμό, πολιτισμό, ανθρωπισμό, καπιταλισμό, κομουνισμό.

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν είχαμε τέτοια κακοποίηση λέξεων και νοημάτων όσο οι έννοιες που καταλήγουν σε … «ισμούς».

Πολιτική: Η χαρά της συμμετοχής και της συνομιλίας.

«Μου λείπουν οι συζητητές… Αν και δεν παραπονούμαι, υπάρχουν μερικοί πολύ καλοί φίλοι ακόμη… Πάντως οι καλοί συζητητές έχουν εκλείψει ή κρυφτεί. Είναι οπισθοδρομικό σήμερα να κουβεντιάζεις. Τώρα είναι της μόδας να φωνάζεις, να τσακώνεσαι δημόσια, να μιλάς παρουσία άλλων χωρίς να ακούς τι λένε οι άλλοι. Σήμερα όλοι γίνανε πολιτικοί: μιλάνε μόνοι τους, βγάζουν λόγο στην παρέα, στους φίλους τους. Έχουμε πια χιλιάδες Σημίτηδες και Καραμανλήδες ανάμεσά μας… Η πολυθρόνα του σαλονιού μας έχει γίνει μπαλκόνι… Σήμερα οι άνθρωποι δεν μιλάνε για να συναντηθούν, βγάζουν απλώς βόλτα το εγώ τους». Φράσεις σοφές του Αριστομένη Προβελέγγιου που έρχονται σήμερα να φωτίσουν την σκέψη και να οδηγήσουν την δράση μας.

Φύσει μεν εστίν άνθρωπος ζώον  πολιτικόν μας φωνάζει ο Αριστοτέλης από το ένδοξο παρελθόν. Τα αυτιά μας όμως είναι κλειστά. Θα παραμείνουν έτσι;

1996-2013: Η φυγή προς τα πίσω.

Ο εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη ξεκίνησε με την αποδόμηση των κομμάτων και την αντικατάσταση της σκέψης της πολιτικής για την οικονομία, με τις ιδέες της αντιπαροχής της SIEMENS. Η οκτάχρονη πρωθυπουργική θητεία, μια διαδρομή Ιμίων – Μαδρίτης  –  Ναϊρόμπι – Λευκός  Οίκος με την πλαστική σακούλα των ολυμπιακών Αγώνων, θα μείνει  για πάντα ως αντικείμενο μελέτης στις σχολές της κοινωνιολογίας και των διεθνών σχέσεων ως ένα έλλειμμα ανάγνωσης της ιστορικής σημασία εκείνης της περιόδου.

H επανίδρυση του Κωνσταντίνου Καραμανλή έμεινε μόνο στα συνθήματα. Η παρατεταμένη σιωπή του πρώην ένοχου ένοικου στο Μαξίμου παραπέμπει σε «ηγέτες» του τρίτου και όχι του πρώτου κόσμου. Εκεί ακριβώς που παραπέμπει και η αντίληψη του «κυβερνώ» ως «διορίζω» όπως και η εκτόξευση των ελλειμμάτων, οικονομικών και πολιτικών.

Το συλλαβίζειν του Γεωργίου Παπανδρέου ανέδειξε σε όλο της το μεγαλείο την παθογένεια του πολιτικού προσωπικού. Εδώ η ονομαζόμενη αριστερά, παρακολουθούσε αμήχανη, φυλακισμένη στους δικούς της «ισμούς» το άνοιγμα της πόρτας του φρενοκομείου που είχαν σχεδιάσει τα ξένα κέντρα εντολών της διαφθοράς με τα υποκαταστήματα της κλεπτοκρατίας στην  Αθήνα.

Ο υιός καουμπόι ανεβοκατέβαζε  το όπλο στο τραπέζι των δανειστών για  να εκφοβήσει τον “εχθρό”. Αλλά  οι δανειστές μας ήξεραν απ την αρχή ότι είχαν απέναντι τους έναν κωπηλάτη μικρών αποστάσεων, όχι έναν Έλληνα  μαραθωνοδρόμο.

Το τελευταίο ραντεβού στον Λευκό οίκο

Όπως τα τάματα δεν πρέπει να μένουν ανεκπλήρωτα έτσι και τα ταξίδια στην έδρα των πλανηταρχών για τους ένοικους του Μαξίμου δεν πρέπει να αργούν. Γή και ύδωρ γράφει ο Ηρόδοτος για τους Πέρσες.

Τη γη την έχουμε εκχωρήσει μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Το ύδωρ σήμερα έχει αξία. Ως εκπρόσωπος χώρας του τρίτου κόσμου μίλησε ο Αντώνης Σαμαράς μπροστά στις κάμερες. 4,7 δις κυβικά μέτρα κρύβει το αρχιπέλαγος διαβεβαίωσε τον πλανητάρχη.

Η Ελλάδα και η χαμένη ευκαιρία για την Ευρώπη

Δεν τραυματίστηκε όμως μόνο η Ελλάδα από την τριανδρία της καταστροφής μα και η Ευρώπη μαζί. Είχαμε, εμείς που γεννήσαμε την Ευρωπαϊκή ιδέα, μια μοναδική ευκαιρία να είναι η μικρή μας χώρα ο καταλύτης για την αληθινή ένωση της Ευρώπης. Αντί αυτού, αντί να ακολουθήσουμε τον ελληνικό και τον Ευρωπαϊκό δρόμο που στην ουσία τους ταυτίζονται, ακολουθήσαμε δρόμους τρίτους, εξω-ευρωπαϊκούς. Αντί να γίνουμε ο καταλύτης ένωσης της Ευρώπης μοιάζουμε πια με τον Δούρειο Ίππο της διάλυσής της. Είναι τόσο εκκωφαντική η σιωπή της ψευτο-ελίτ στη χώρα μας για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Το πολιτικό προσωπικό της Αθήνας διαχρονικά-διακοματικά παρουσιάζει το μεγαλύτερο έλλειμμα μορφωτικής και πολιτικής ανεπάρκειας.

Το ανομολόγητο συμβόλαιο

Υπήρχε στη χώρα μας ένα ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο. Δυο απόλυτες σταθερές τις οποίες κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει: Πρώτον, οι πανελλήνιες είναι αδιάβλητες και, δεύτερον, κανείς δεν απολύεται από το δημόσιο. Τα δυο αυτά, όσο κι αν φαντάζουν ξένα, είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Ο λαός χρειαζόταν έναν δίκαιο και αξιόπιστο μηχανισμό για να διεκδικήσει το μερίδιό του στο ψεύτικο νεοελληνικό όνειρο. Του δόθηκε ο τρόπος αυτός: Η νεοελληνική “δωρεάν παιδεία”.

Τα πράγματα ήταν απλά: Ανακαλύψαμε ένα νέο είδος πρώτης ανάγκης. Αυτό που επικαλούνταν οι αγρότες όταν έκλειναν τους δρόμους. Αυτό που ισόποσα περίπου πλήρωναν από την Κοκκινιά μέχρι την Πολιτεία. Το φροντιστήριο.  Πλήρωνε για χρόνια πάνω από 2,000,000,000 € /έτος σε φροντιστήριο ο ελληνικός λαός. Δεν το έκανε όμως για καλύτερη μόρφωση των τέκνων του. Το έκανε για να μπουν στο Πανεπιστήμιο ώστε «να αποκατασταθούν». Κι όταν τα Πανεπιστήμια δεν χωρούσαν άλλους, αφού μάλιστα τα είχε διαλύσει ο Γεράσιμος Αρσένης “ανοίγοντάς τα στην κοινωνία”, πολλαπλασιάζοντας δηλαδή τους εισακτέους χωρίς να αυξήσει τις υποδομές, αναγκαστικά κάποια στιγμή η τριανδρία της καταστροφής «ανωτατοποίησε» τα ΤΕΙ, διέλυσε δηλαδή και την τεχνική εκπαίδευση, για να δώσει χώρο στο «νεοελληνικό όραμα».

Το ψευδεπίγραφο όραμα

Ποιο ήταν το νεοελληνικό όραμα; Εκείνο της καλής δουλειάς. Ποια ήταν η καλή δουλειά; Ήταν το απόλυτο όνειδος της νεοελληνικής κοινωνίας. Καλή δουλειά ήταν εκείνη που δεν δουλεύεις – αλλά πληρώνεσαι βέβαια κανονικά και δεν κινδυνεύεις να απολυθείς ποτέ. Αυτή ήταν η ύβρις και μετά νομοτελειακά ήρθε η νέμεσις που βιώνουμε.

Είπαν στα παιδιά από τη Νάουσα: «Μην ασχολείστε με το ξινόμαυρο με το Αγιωργίτικο, είναι παλιομοδίτικο να είσαι αγρότης». Ο πρώην ένοικος του Μαξίμου ως υπουργός γεωργίας το 1981,προέτρεπε να ξεριζώσουν τις ελιές, δηλαδή το μύθο της Ελλάδας. Έβαλαν τους γονείς τους να πληρώσουν ώστε τα παιδιά να σπουδάσουν. Μετά, με τον τοπικό βουλευτή να φροντίζει για αυτό, τα παιδιά βρήκαν μια «καλή δουλειά» εγκαταλείποντας τους μύθους, της ελληνικής γης. Τους θησαυρούς  της ελληνικής γαστρονομίας.

Όσο καθένας από εμάς μπορούσε να απολαμβάνει τα καλά της δημόσιας όασης και, φυσικά μαζί με αυτό, να έχει και τη  μικροδιαφθορά του, αυτή κι αν ήταν «μια καλή δουλειά», τόσο η ψευτο-οικονομική ελίτ μπορούσε ανενόχλητη να κάνει το αισχρό πάρτι της και να πρωταγωνιστεί σε καταθέσεις στην Ελβετία, στις αγορές ακινήτων στο Λονδίνο και, φυσικά, στα ψώνια στο Μιλάνο.

Η εξαγωγή κεφαλαίων μέσω του χρέους, δεν έμαθαν από τον μύθο του Σίσυφου.

Τι έγινε λοιπόν στη χώρα; Αναδιανομή πλούτου από τους πολλούς στους λίγους και εξαγωγή κεφαλαίου δια μέσου του χρέους, των δανεικών δηλαδή που επέτρεπαν στο παραπάνω παρανοϊκό σύστημα, στο νεοελληνικό παραμύθι, να λειτουργεί για δεκαετίας.

Η ευημερία όμως και η αυτοδυναμία της χώρας μας στηρίζεται σε τρία «Δ»:ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΔΙΑΛΟΓΟΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και σε πέντε «Π»:ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΠΟΛΙΤΗΣ-ΠΡΟΙΟΝΤΑ-ΠΟΙΟΤΗΤΑ.

Λέξεις βέβαια άγνωστες για τον πρώην υπουργό πολιτισμού  και  ένοικο σήμερα στο Μαξίμου και τον θίασο του. Λέξεις άγνωστες για το πολιτικό προσωπικό της πλατείας Συντάγματος. Άλλωστε  οι  έννοιες ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι ξένες στο δικό τους ξύλινο λεξικό.

Το τέλος του παραμυθιού

Πριν τέσσερα όμως χρόνια το παραμύθι τελείωσε. Για λόγους χίλιους, δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Η δυνατότητα δανεισμού δεν υπήρχε πια, οπότε το σύστημα δεν ήταν βιώσιμο. Διότι, πολύ απλά, το σύστημα της κατ’ όνομα και μόνο «ισχυρής Ελλάδας», της Ελλάδας που θαυμάσαμε και μας έκανε περήφανους το 2004, μόνο κατανάλωνε πλούτο αλλά δεν παρήγαγε.

Η απόπειρα για τη νέα παραμυθίαση

Τι έγινε λοιπόν; Το προφανές: Η τριανδρία πούλησε τώρα το παραμύθι της «εθνικής σωτηρίας». «Δεν φταίμε εμείς» είπαν αρχικά αλλά η «διεθνής συγκυρία». Σκοπός τους ήταν ένας και μόνο: Το πάρτι να συνεχιστεί. Φυσικά αυτή τη φορά θα έχει μόνο για τους πάνω. Οι κάτω πλέον δεν μπορούν να απολαύσουν το νεοελληνικό όνειρο, δεν υπάρχουν δανεικά. Τότε εφηύραν την εθνική σωτηρία. Τον αγώνα για να σωθεί η χώρα. Κάπως έτσι οι συμπαθείς γιαγιάδες εμφανίστηκαν πρόθυμες να “δώσουν τη σύνταξή τους για να σωθεί η Ελλάδα” και μια νέα σελίδα γύρισε στη νεοελληνική παραμυθίαση.

Η κρίση και η ελίτ

Ο κόσμος άρχισε να βιώνει την κρίση. Σιγά-σιγά, από το 2009 μέχρι σήμερα τα πράγματα διαρκώς χειροτερεύουν. Η αντίδραση που εμφανίστηκε το 2011 δεν κατάφερε να μετουσιωθεί σε ορθό πολιτικό λόγο, σε αξιόπιστη πρόταση. Δεν κατάφερε να καταστρώσει σχέδιο ρεαλιστικό. Έτσι πια η κοινωνία δείχνει να έχει παραδοθεί. Το σοκ από την απώλεια του νεοελληνικού οράματος, το σοκ από την αθέτηση του άγραφου κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης είναι μεγάλο. Έτσι, έχοντας βάλει τον λαό στη θέση του προδομένου τεμπέλη και αφού του έκαναν την πλύση εγκεφάλου του «μαζί τα φάγαμε» τον έχουν να κάθεται και να μην αντιδρά. Είναι αποχαυνωμένος. Ψάχνει για λύσεις στα δήθεν πλουραλιστικά μέσα “ενημέρωσης”, λύσεις όμως δεν βρίσκει. Εξάλλου, το τηλεοπτικό πριγκιπάτο κρίνει και ελέγχει τις πολιτικές εξουσίες μόνο στο επίπεδο μιας νέας μοιρασιάς. Τα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ, Προντι, το απέδειξαν διαχρονικά.

Οι ψευτο-ευρωπαϊστές της Πλατείας Συντάγματος

Η ψευτοοικονομική ελίτ της χώρας δεν έχει φραγμούς. Το έχει κάνει σαφές: Δεν θα διστάσει να φέρει τη χώρα 30 χρόνια πίσω, δεν θα διστάσει να την πάει στον τρίτο κόσμο, αρκεί να μην χάσει την εξουσία. Στην ιδιότυπη κόντρα με την ΕΕ θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Μόλις όμως φανεί ότι αυτό δεν γίνεται, είναι πια σαφές: Θα προτιμήσει την έξοδο.

Η τριανδρία της καταστροφής μιλά για την αλληλεγγύη  που δήθεν περιμένει από τους Ευρωπαίους εταίρους, μιλά για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Στην πραγματικότητα όμως την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Στην πραγματικότητα η ελληνική ψευτο-οικονομική ελίτ είναι ο μεγάλος εχθρός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια αυθεντική, δημοκρατική, ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης θα σήμαινε το τέλος όλων αυτών που λυμαίνονται τη χώρα μας. Οι δήθεν ευρωπαϊστές της Πλατείας Συντάγματος θα κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν την προοπτική αυτή, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ.

Όλα από την αρχή;

Είναι η ώρα να  εγκαταλείψουμε το like; Βέβαια! Έστω και τώρα, την ύστατη των ωρών, θα αναλάβουμε δράση. Δεν μας ενδιαφέρει πια το νεοελληνικό όνειρο. Έχουμε δικά μας σχέδια, δικά μας όνειρα, θα τα κάνουμε πραγματικότητα. Στη χώρα αυτή υπάρχει ατελείωτο συμβολικό κεφάλαιο που το αξιοποιούν σε όλο τον πλανήτη. Στη χώρα αυτή επίσης υπάρχει ανθρώπινο κεφάλαιο που διαπρέπει μόλις βρεθεί σε οργανωμένο περιβάλλον. Με αυτούς τους δυο πυλώνες θα δώσουμε σάρκα και οστά στα όνειρά μας, θα κάνουμε πράξη την Ελληνική Άνοιξη.

Αναζητούμε και βρίσκουμε το αληθινό νόημα της ζωής στη δημιουργία και στην προσφορά. Με όρους δικαιοσύνης και ισότητας. Για να τα κάνουμε όλα αυτά πράξη, γυρνάμε πίσω στα βασικά. Η φωνή του Αριστοτέλη τώρα πια φτάνει πιο καθαρή στα αυτιά μας. Φύσει μεν έστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν. Αποφασίζουμε να δώσουμε πάλι το αυθεντικό νόημα στην έννοια της πόλης. Θα γίνουμε και εμείς πολίτες. Θα αναπτύξουμε πολιτισμό. Θα ανακαλύψουμε εκ νέου την αισθητική σε όλες τις διαστάσεις της ζωής μας. Έτσι η πολιτική θα γυρίσει στη φυσική της θέση ως η  Ύψιστη των Τεχνών.

Ναι στην Αλήθεια – Όχι στη Λήθη

Ότι συνέβη στη χώρα αυτή από το ’74 μέχρι σήμερα δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω απ’το χαλί. Θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Ελληνική Άνοιξη θα χτιστεί σε θεμέλια αλήθειας. Η αλήθεια μας λέει να μην ξεχνάμε, όχι στη λήθη. Δεν θα ξεχάσουμε λοιπόν, ώστε τα θεμέλιά μας να είναι ισχυρά.

Σε καμία των περιπτώσεων όμως δεν θέλουμε εξιλαστήρια θύματα. Δεν θα ξεμπερδέψουν με έναν Τσοχατζόπουλο και έναν Βουλγαράκη. Λέμε όχι στην οχλαγωγία. Προτείνουμε τον πολιτικό φόρο ως μια κίνηση ηθικής, δικαιοσύνης και υψηλού πολιτικού πολιτισμού.

Βλέπουμε την σχέση πολιτών – πολιτικής ως σχέση αμφίδρομη. Σχέση παραγωγής, όχι σχέση κατανάλωσης. Η παραγωγή των ιδεών θα οδηγήσει και την παραγωγή των αγαθών. Η οικονομία της συνεργασίας και της δημιουργικότητας θα βασιστεί σε ολοκληρωμένους ανθρώπους, πολίτες με την αυθεντική σημασία της λέξης.

Εν αρχή η δημοκρατία

«Η Δημοκρατία έχει οργανωθεί, έχει συλληφθεί με τέτοιο τρόπο που η συμμετοχή των πολιτών να είναι όντως αδύνατη. Κι ύστερα απ΄ αυτό, οι πολιτικοί έρχονται και κλαίνε για την κρίση της αντιπροσωπευτικότητας, θρηνούν καθώς ανακαλύπτουν τα πασίγνωστα: την ιδιωτικοποίηση των ανθρώπων, την αδιαφορία των πολιτών, το κενό του “προγράμματος” των κόμματων τους. Ή εκείνοι οι  βουλευτές, που, αφού έχουν περιγράψει το κενό της σημερινής “πολιτικής”, συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης του κόμματος τους, καταλήγουν καλώντας μας να υποστηρίξουμε με σθένος τη “γραμμή του Προέδρου”. Πάει καιρός που σ΄ αυτή τη χώρα κανείς δε πέθανε από γελοιοποίηση.», διδάσκει ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Θέλουμε λοιπόν τη δημοκρατία με την αυθεντική έννοια του όρου, όχι με την μπλοκαρισμένη εκδοχή που γνωρίσαμε στη μεταπολίτευση. Τα πολιτικά κόμματα είναι οι φυσικοί φορείς των ιδεών, τα κύτταρα της δημοκρατίας. Πολιτικά κόμματα όμως, όχι οι ευκαιριακές, συγκυριακές ομάδες συμφερόντων που αυτοπροτείνονται ως κόμματα.

Ζητάμε την απλή αναλογική ως μοναδικό εκλογικό σύστημα που μπορεί να εξασφαλίσει την ορθή λειτουργία των κομμάτων και τον εξοστρακισμό των ευκαιριακών ομάδων για τη νομή της εξουσίας.

Η μεγάλη επιστροφή

Πως θα γίνουν όλα αυτά; Γυρνώντας πίσω στα βασικά. Ανακαλύπτοντας εκ νέου το νόημα της πολιτικής. Συζητώντας. Ξεπερνώντας του παράλληλους μονολόγους, τα στερεότυπα που μας εγκλωβίζουν. Ακούγοντας, ακούγοντας προσεκτικά και με σεβασμό. Εκφράζοντας λόγο ορθό. Απαιτώντας την υψηλή αισθητική και τον πολιτικό πολιτισμό. Έτσι θα περάσουμε δια μέσου της ομιλίας, από το μονόλογο στο διάλογο, από τις αγέλες στους ομίλους.

Όραμά μας είναι η Κίνηση για την Επιστροφή στην Πολιτική να αποτελέσει το ερέθισμα που θα βάλει ξανά τον κάθε Έλληνα σε διαδικασία πολιτικής σκέψης. Θα τον οδηγήσει να διαβάσει και να γράψει κείμενα πολιτικά. Θα τον βάλει να ακούσει και να μιλήσει τους συνανθρώπους του. Θα τον βάλει να μελετήσει σχέδια και να συνεισφέρει σχεδιάζοντας. Να αποτελέσει τελικά την αφορμή καθένας από εμάς να ξαναγίνει Πολίτης.

Ξεκίνησε η Επιστροφή μας στην Πολιτική και τίποτα δεν θα την σταματήσει.