Η πολιτική & οικονομική κρίση που διανύουμε απειλεί να καταστρέψει τόσο όλους εμάς όσο και τις επόμενες γενιές. Η αγανάκτηση είναι ένα πρώτο βήμα που όμως δεν θα οδηγήσει πουθενά αν δεν ακολουθήσει μια συγκεκριμένη, βιώσιμη πολιτική & οικονομική πρόταση.
Όσον αφορά το "απεχθές" ή όχι του χρέους, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ισχύει αυτό που λέγεται από πολλούς, ότι δηλαδή "τα ελληνικά δάνεια έχουν πληρωθεί 15 ή 20 ή παραπάνω φορές του αρχικού κεφαλαίου [δηλαδή 95%είναι τόκοι σε βάθος 2 ή 3 ή παραπάνω δεκαετιών]". Γενικά, θα δεχόμουν εύκολα ότι μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους είναι ίσως ανήθικο, δύσκολα όμως ότι είναι παράνομο ή παράτυπο.
Επίσης, κάτι αντίστοιχο μπορούμε να πούμε και για τις αμυντικές δαπάνες: Μεγάλο τμήμα του χρέους πήγε σε αμυντικές δαπάνες, άρα εμμέσως επέστρεψε στους δανειστές, όμως σήμερα ούτε ιδιαίτερα αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις έχουμε, ούτε τη γεωπολιτική στήριξη των δανειστών μας έναντι των δυνάμεων εκείνων που μας απειλούν.
Είναι σίγουρα πολύ ελκυστικό να κάνεις "διαγραφή χρέους". Η γνώμη μου όμως είναι πως αν δει κανείς όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες [Τουρκία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική] και τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας, θα καταλάβει ότι η διαγραφή δεν θα βοηθήσει καθόλου (!), αλλά το μόνο που θα πετύχει είναι να βρεθούμε χωρίς κανένα σύμμαχο σε ένα ιδιαίτερα απειλητικό περιβάλλον και δεν θα δώσει την ώθηση για μια ριζική αλλαγή στη δυναμική της ελληνικής οικονομίας και μια ανατροπή του ένοχου πολιτικού συστήματος της ήττας.
Ακόμα, όλη η ρητορική για τους κακούς ξένους και το απεχθές χρέος με ξενίζει. Μου φέρνει λίγο σε κόκκινη μηλιά και μαρμαρωμένο βασιλιά. Φταίνε σίγουρα "οι ξένοι", πρώτα και κύρια όμως ευθυνόμαστε εμείς που αφήσαμε την κάστα αυτή να ορίζει τις τύχες της χώρας.
Τι προτείνω;
Όσον αφορά την οικονομία:
α) Έκδοση ευρω-ομολόγου για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους και ταυτόχρονη μετακύλιση του χρέους από Ελλάδα προς ΕΕ
β) Μια γενναία επιμήκυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων [πλέον προς την ΕΕ] μαζί με γενναία μείωση επιτοκίου. Κανείς δεν θα χάσει λεφτά από την Ελλάδα - έχουν ήδη βγάλει πολλά - αλλά θα τα πάρει καθυστερημένα και με μικρότερο κέρδος. Είναι κάτι που μπορούν να το αντέξουν οι συμπατριώτες μας Ευρωπαίοι
γ) Αλλαγή της δυναμικής της ελληνικής οικονομίας. Από την οικονομία του "ιδιωτικο-δημόσιου", της "εξασφάλισης" και της "αρπαχτής" να πάμε σε μια μαζική, ανοιχτή, δημιουργική οικονομία η οποία θα αξιοποιήσει στο έπακρο όλα τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των ελληνικών τόπων.
Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να φέρει αποτέλεσμα overnight - σε ορίζοντα πενταετίας/δεκαετίας όμως μπορούν να γίνουν θαύματα. Έχουμε εντυπωσιακό ανθρώπινο κεφάλαιο (1 εκ. πτυχιούχους), έχουμε το κορυφαίο - είναι πρακτικά απεριόριστο - συμβολικό κεφάλαιο στον πλανήτη, έχουμε μια πολύ ευνοϊκή γεωοικονομία. Αν τα παραπάνω συναντηθούν σε μια υγιή αναπτυξιακή στρατηγική, αν χτίσουμε μια νέα σχέση με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα, θα ζήσουμε ένα νέο ελληνικό θαύμα.
Είναι σχετικά απλό: Το πρόβλημα του χρέους θα μας το λύσουν οι εταίροι μας στην ΕΕ. Το πρόβλημα του ελλείμματος όμως πρέπει να το λύσουμε εμείς. Χρειάζεται "δίαιτα" στο δημόσιο και "γυμναστική" στον ιδιωτικό τομέα.
Βέβαια, όλα αυτά ΔΕΝ θα μπορέσουν να γίνουν χωρίς τη ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος που μας έφερε σε αυτήν την ιστορικού τύπου ήττα. Στο πλαίσιο αυτό κάποιες λύσεις θα ήταν οι ακόλουθες:
α) Το κλείσιμο των μιζοκομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ | Σε μια αληθινή δημοκρατία, ειδικά μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις, θα είχαν ήδη τεθεί εκτός νόμου.
β) Η επιβολή πολιτικού φόρου σε όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι από το 1974 μέχρι σήμερα | Ευθύνονται και πρέπει να πληρώσουν. Το όφελος του πολιτικού φόρου, πέρα από το οικονομικό που δεν θα είναι αμελητέο, θα είναι πρώτα και κύρια ηθικό.
γ) Δημιουργία νέων, μαζικών και δημοκρατικών κομμάτων | Τα κόμματα είναι κύτταρα της δημοκρατίας.
δ) Συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής | Οτιδήποτε άλλο είναι στρέβλωση.
ε) Μέριμνα για την ουσιαστική διάκριση & ανεξαρτησία των τριών εξουσιών | Εκεί νομίζω πως υπάρχει το βαθύτερο πρόβλημα.
Τίθεται τέλος το ερώτημα "ποιος θα υλοποιήσει όλα τα παραπάνω;". Σίγουρα λοιπόν χρειαζόμαστε μια "κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης", ή ίσως μια "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας", η οποία θα μπορούσε αφενός να διαπραγματευτεί με αξιοπιστία την υλοποίηση του παραπάνω σχεδίου με τους εταίρους μας στην ΕΕ και να θέσει ένα πλαίσιο επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος με όρους δημοκρατικής και ηθικής νομιμοποίησης οι οποίοι τώρα απουσιάζουν.
Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το αίτημα κάθε Πολίτη σήμερα: Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα υλοποιήσει μια πολιτική ατζέντα όπως η παραπάνω που περιέγραψα.
Αγαπητοί φίλοι,
Όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι. Με ένα σχέδιο σαν αυτό "τα νούμερα βγαίνουν" και μπορούμε να γυρίσουμε στην πρόοδο και την ευημερία με όρους βιωσιμότητας. Το θέμα είναι καθαρά Πολιτικό, η λύση της κρίσης εναπόκειται στους Πολίτες.
Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,
Δημήτρης Τσίγκος
Όσον αφορά το "απεχθές" ή όχι του χρέους, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ισχύει αυτό που λέγεται από πολλούς, ότι δηλαδή "τα ελληνικά δάνεια έχουν πληρωθεί 15 ή 20 ή παραπάνω φορές του αρχικού κεφαλαίου [δηλαδή 95%είναι τόκοι σε βάθος 2 ή 3 ή παραπάνω δεκαετιών]". Γενικά, θα δεχόμουν εύκολα ότι μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους είναι ίσως ανήθικο, δύσκολα όμως ότι είναι παράνομο ή παράτυπο.
Επίσης, κάτι αντίστοιχο μπορούμε να πούμε και για τις αμυντικές δαπάνες: Μεγάλο τμήμα του χρέους πήγε σε αμυντικές δαπάνες, άρα εμμέσως επέστρεψε στους δανειστές, όμως σήμερα ούτε ιδιαίτερα αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις έχουμε, ούτε τη γεωπολιτική στήριξη των δανειστών μας έναντι των δυνάμεων εκείνων που μας απειλούν.
Είναι σίγουρα πολύ ελκυστικό να κάνεις "διαγραφή χρέους". Η γνώμη μου όμως είναι πως αν δει κανείς όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες [Τουρκία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική] και τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας, θα καταλάβει ότι η διαγραφή δεν θα βοηθήσει καθόλου (!), αλλά το μόνο που θα πετύχει είναι να βρεθούμε χωρίς κανένα σύμμαχο σε ένα ιδιαίτερα απειλητικό περιβάλλον και δεν θα δώσει την ώθηση για μια ριζική αλλαγή στη δυναμική της ελληνικής οικονομίας και μια ανατροπή του ένοχου πολιτικού συστήματος της ήττας.
Ακόμα, όλη η ρητορική για τους κακούς ξένους και το απεχθές χρέος με ξενίζει. Μου φέρνει λίγο σε κόκκινη μηλιά και μαρμαρωμένο βασιλιά. Φταίνε σίγουρα "οι ξένοι", πρώτα και κύρια όμως ευθυνόμαστε εμείς που αφήσαμε την κάστα αυτή να ορίζει τις τύχες της χώρας.
Τι προτείνω;
Όσον αφορά την οικονομία:
α) Έκδοση ευρω-ομολόγου για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους και ταυτόχρονη μετακύλιση του χρέους από Ελλάδα προς ΕΕ
β) Μια γενναία επιμήκυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων [πλέον προς την ΕΕ] μαζί με γενναία μείωση επιτοκίου. Κανείς δεν θα χάσει λεφτά από την Ελλάδα - έχουν ήδη βγάλει πολλά - αλλά θα τα πάρει καθυστερημένα και με μικρότερο κέρδος. Είναι κάτι που μπορούν να το αντέξουν οι συμπατριώτες μας Ευρωπαίοι
γ) Αλλαγή της δυναμικής της ελληνικής οικονομίας. Από την οικονομία του "ιδιωτικο-δημόσιου", της "εξασφάλισης" και της "αρπαχτής" να πάμε σε μια μαζική, ανοιχτή, δημιουργική οικονομία η οποία θα αξιοποιήσει στο έπακρο όλα τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των ελληνικών τόπων.
Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να φέρει αποτέλεσμα overnight - σε ορίζοντα πενταετίας/δεκαετίας όμως μπορούν να γίνουν θαύματα. Έχουμε εντυπωσιακό ανθρώπινο κεφάλαιο (1 εκ. πτυχιούχους), έχουμε το κορυφαίο - είναι πρακτικά απεριόριστο - συμβολικό κεφάλαιο στον πλανήτη, έχουμε μια πολύ ευνοϊκή γεωοικονομία. Αν τα παραπάνω συναντηθούν σε μια υγιή αναπτυξιακή στρατηγική, αν χτίσουμε μια νέα σχέση με την εργασία που θα έχει στο επίκεντρό της τη δημιουργικότητα, θα ζήσουμε ένα νέο ελληνικό θαύμα.
Είναι σχετικά απλό: Το πρόβλημα του χρέους θα μας το λύσουν οι εταίροι μας στην ΕΕ. Το πρόβλημα του ελλείμματος όμως πρέπει να το λύσουμε εμείς. Χρειάζεται "δίαιτα" στο δημόσιο και "γυμναστική" στον ιδιωτικό τομέα.
Βέβαια, όλα αυτά ΔΕΝ θα μπορέσουν να γίνουν χωρίς τη ριζική ανατροπή του πολιτικού συστήματος που μας έφερε σε αυτήν την ιστορικού τύπου ήττα. Στο πλαίσιο αυτό κάποιες λύσεις θα ήταν οι ακόλουθες:
α) Το κλείσιμο των μιζοκομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ | Σε μια αληθινή δημοκρατία, ειδικά μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις, θα είχαν ήδη τεθεί εκτός νόμου.
β) Η επιβολή πολιτικού φόρου σε όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, περιφερειάρχες, νομάρχες και δήμαρχοι από το 1974 μέχρι σήμερα | Ευθύνονται και πρέπει να πληρώσουν. Το όφελος του πολιτικού φόρου, πέρα από το οικονομικό που δεν θα είναι αμελητέο, θα είναι πρώτα και κύρια ηθικό.
γ) Δημιουργία νέων, μαζικών και δημοκρατικών κομμάτων | Τα κόμματα είναι κύτταρα της δημοκρατίας.
δ) Συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής | Οτιδήποτε άλλο είναι στρέβλωση.
ε) Μέριμνα για την ουσιαστική διάκριση & ανεξαρτησία των τριών εξουσιών | Εκεί νομίζω πως υπάρχει το βαθύτερο πρόβλημα.
Τίθεται τέλος το ερώτημα "ποιος θα υλοποιήσει όλα τα παραπάνω;". Σίγουρα λοιπόν χρειαζόμαστε μια "κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης", ή ίσως μια "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας", η οποία θα μπορούσε αφενός να διαπραγματευτεί με αξιοπιστία την υλοποίηση του παραπάνω σχεδίου με τους εταίρους μας στην ΕΕ και να θέσει ένα πλαίσιο επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος με όρους δημοκρατικής και ηθικής νομιμοποίησης οι οποίοι τώρα απουσιάζουν.
Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το αίτημα κάθε Πολίτη σήμερα: Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα υλοποιήσει μια πολιτική ατζέντα όπως η παραπάνω που περιέγραψα.
Αγαπητοί φίλοι,
Όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι. Με ένα σχέδιο σαν αυτό "τα νούμερα βγαίνουν" και μπορούμε να γυρίσουμε στην πρόοδο και την ευημερία με όρους βιωσιμότητας. Το θέμα είναι καθαρά Πολιτικό, η λύση της κρίσης εναπόκειται στους Πολίτες.
Πάντα αγωνιστικά και αισιόδοξα,
Δημήτρης Τσίγκος
11 σχόλια:
Dhmhtrh, symfwnw apolyta -- to erwthma einai poios kai pws 8a ylopoihsei aytes tis idees.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Ευάγγελε!
Όσον αφορά το ποιος & πως θα τα εφαρμόσει, η αρχή μπορεί να γίνει με μια μεταβατική, ολιγόμηνης διάρκειας, κυβέρνηση ειδικών, ευρέως αποδεκτών προσωπικοτήτων, η οποία ως "κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης" αφενός θα διαπραγματευτεί με τους εταίρους στην ΕΕ [..και μόνο με την ΕΕ, με το ΔΝΤ δεν έχουμε να πούμε τίποτα] αφετέρου θα θέσει τα θεμέλια της υγιούς επανεκκίνησης του πολιτικού συστήματος.
Δημήτρη το κείμενό σου είναι εξαιρετικό!
Όταν όμως λέμε "Δημιουργία νέων, μαζικών και δημοκρατικών κομμάτων" τι ακριβώς εννοούμε; Εκεί νομίζω είναι το ζουμί.
-1ον, διότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν πρόκειται να υποχωρήσουν.
-2ον, επειδή τα ΜΜΕ θα πνίξουν κάθε μη "εργολαβικό" νέο κόμμα.
-3ον, επειδή υπάρχει δικαιολογημένη καχυποψία και για τα μικρότερα κόμματα.
-Και 4ον, όλοι θυμόμαστε πως και το ΠΑΣΟΚ κάποτε μαζικό κίνημα ήταν. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Γνώμη μου είναι πως πριν από το "νέο κόμμα" χρειάζεται ένας νέος διαφωτισμός για να διαπιστώσουμε λεπτομέρειες της ελληνικής κρίσης, για τις οποίες τα ΜΜΕ σιωπούν.
Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα είμαστε ένα πρώην σοσιαλιστικό καθεστώς και δεν το βλέπουμε. Τα μυαλά μας έχουν ποτιστεί με αγκυλώσεις. Απλά παραδείγματα:
- Πως γίνεται ένας 18χρονος στην Αμερική να ανοίγει startup με έδρα το γκαράζ του σπιτιού του; Γιατί εκεί δεν φοβάται τον μπαμπούλα της εφορίας;
- "τα αυθαίρετα πρέπει να γκρεμιστούν" τη στιγμή πχ που η μισή Κρήτη είναι αυθαίρετη επειδή δεν υπάρχει σχέδιο πόλης!
- έχεις πισίνα = είσαι πλούσιος! Μα αυλή, κήπο & πισίνα θα έπρεπε να ενθαρρύνονται να έχουν όλοι! Δεν είναι το "αμερικάνικο όνειρο", είναι το κίνητρο για αποκέντρωση!
- Μας έπεισαν πως η συνέντευξη για το δημόσιο θεωρείται "κακό πράγμα". Και γιατί είναι "κακό" κάτι που στον λοιπό κόσμο θεωρείται αυτονόητο; Επειδή εκεί αν ο διευθυντής μιας επιχείρησης (δημόσιας η μη) δεν καλύπτει συγκεκριμένους στόχους θα πάει σπίτι του! Και βλέπεις ξαφνικά πως η συνέντευξη γίνεται εργαλείο που βοηθάει να βρεθούν οι καλύτεροι συνεργάτες.
- Οι φοιτητές είναι "κακοί" επειδή διαβάζουν από 1 σύγγραμμα και δεν πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη. Γιατί; Μήπως επειδή ο καθηγητής βάζει θέματα από εκείνο το σύγγραμμα; Μήπως επειδή η μαμά, ο μπαμπάς και το δημόσιο, όλοι μαζί κοιτάνε μόνο ένα πράγμα: τον βαθμό του πτυχίου! Και μήπως ο βαθμός του πτυχίου εξαρτάται από τα θέματα των εξετάσεων, τα οποία - κατά σύμπτωση- πέφτουν από εκείνο το ένα σύγγραμμα;
Με λίγα λόγια Δημήτρη, πιστεύω χρειάζεται πολύ μεγάλο κύμα διαφωτισμού για να μάθουν οι Έλληνες ότι όλος αυτός ο τρόπος σκέψης που μας πότισαν από το δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο, είναι όλα μαζί η αιτία της κρίσης.
Χωρίς ένα τέτοιο κύμα διαφωτισμού, δεν βλέπω πως ένας νέος πολιτικός φορέας θα φέρνει κάτι καινούριο.
Διαβασα με ενδιαφερον το κειμενο σας κυριε Τσιγκο και οφειλω να πω οτι με βρισκει συμφωνο σε αρκετα -βασικα- σημεια.
Αναρωτιεμαι ομως τι εννοειτε με τους ορους "διαιτα" στο δημοσιο και "γυμναστικη" στον ιδιωτικο τομεα.
Οι κυβερνησεις,οπως τις γνωριζουμε τοσα χρονια,ειναι υπηρετες των συμφεροντων οχι του λαου αλλα της "ελιτ" του επιχειρηματικου & πολιτικου κυκλου,εγχωριου και διεθνους,αντε και μερικων δεκαδων χιλιαδων "επαγγελματιων ψηφοφορων" στους οποιους οφειλουν τις θεσεις και τα προνομια τα οποια τους εταξαν πριν τις εκλογες.
Αυτες λοιπον οι κυβερνησεις,την "διαιτα" στον δημοσιο τομεα την εκλαμβανουν ως "κουρεμα" των κατωτερων προτιστως μισθων και συνταξεων και κλεισιμο νοσοκομειων την ωρα που εκατονταδες "νοσηλευτες" απασχολουνται -με βασιλικες αποδοχες- σε υπουργικα γραφεια.
Θα ηθελα να τοποθετηθειτε πανω σε αυτο.
Στον ιδιωτικο τομεα,η μονη "γυμναστικη" που μπορω να φανταστω να εφαρμοζει μια κυβερνηση-υπηρετης των πολυεθνικων και των μεγαλοεπειχειρηματιων (μονο τετοιες εχω δει στην ζωη μου) ειναι να ορισει τον κατωτερο μισθο στα 600 ευρω και να καταργησει και το αφορολογητο.
Θα σας παρακαλουσα να γινετε πιο σαφης και στον ορο "γυμναστικη" λοιπον.
Τελος,θα ηθελα να διαβασω την γνωμη σας πανω στην "επιτυχημενη" οικονομικη παρεμβαση του ΔΝΤ στην Γουατεμαλα,οπου τα οικονομικα νουμερα ειναι υπεροχα την στιγμη που μεγαλο τμημα του πληθυσμου λιμοκτονει. (Ντοκυμαντερ "Υπεροχη μακροοικονομια" του Εξαντα). Ειμαι σιγουρος πως οι μεγαλες επιχειρησεις στην χωρα αυτη βρισκονται σε πολυ καλη πορεια και
εσεις,ως νεος και υποσχομενος επιχειρηματιας,μπορει να βρεθειτε σε μια νεα "Γουατεμαλα" μεθαυριο..πως θα αντιδρουσατε;
Με τιμη,Ηλιας Κολλιας. (sympan2002@yahoo.gr)
Το να λες ότι απειλούμαστε περισσότερο από τις "Τουρκία, Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική" , δείχνει μια αφέλια και αδιαφορία των ιστορικών γεγονότων της Ελλάδας που αφωρούσαν το χρέος.
Θα προτιμούσα καλύτερα έναν πόλεμο με αυτές τις χώρες παρά να μας εκμεταλεύονται οι μεγάλες δυνάμεις που θέλουν να μας κινεζικοποιήσουν.
Έχουμε περισσότερες δυνατότητες να κερδίσουμε ένα πόλεμο σώμα με σώμα , παρά έναν πόλεμο που μας εκμεταλεύονται λαδόνοντας τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ.
Αλλά τέτοιος πόλεμος δεν είναι αποδεδηγμένος οτι θα συμβεί , γιατί και αυτές οι χώρες έχουν εσωτερικά προβλήματα.
Η εποχή των παγκόσμοιων πολέμων στις οικονομικές κρίσεις τελείωσε. Τώρα η ενημέρωση είναι ανεπτυγμένη και ξεκινάει κατευθείαν ο εμφύλιος πόλεμος.
Δεν υπάρχει δημοκρατία όταν υπάρχουν κόμματα. Όχι μόνο γιατί οδηγούν στο μονοκομματισμό και στον δικομματισμό (ποτέ δεν θα δεις μια χώρα που ψηφίστηκαν 3 διαφορετικα κόμματα από τότε που η κάθε δημοκρατία ιδρύθηκε)
Μια σπουδαία και απλή θεωρία αποδεικνύει ότι όλοι μας είμαστε χωρισμένοι σε έξι τύπους , τους οποίους μπορούμε να τους ζωγραφίσουμε σε ένα κύκλο χωρισμένο σε έξι πεδία. Αρχίζοντας απ αυτούς που έχουν ταλέντο επιχειρηματικότητας. Δίπλα τους βρίσκονται από τη μια μεριά οι καλλιτέχνες. Δίπλα στους καλλιτέχνες οι επιστήμονες , μετά αυτοί που έχουν χειρωνακτικό ταλέντο στις δουλειές γραφείου , οι άλλοι που έχουν ταλέντο να φροντίζουν τους ανθρώπους και , κλείνοντας τον κύκλο , δίπλα στους επιχειρηματίες από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι τεχνικοί.
Η καπιταλιστική κοινωνία ευνοεί μόνο τους επιχειρηματίες και τους μισούς καλλιτέχνες και τους μίσους τεχνικούς που τέμνονται με τους επιχειρηματίες.
Ευνοεί μόνο αυτούς που “πουλάνε”, με άλλα λόγια. Που ο θεός τους είναι η σώρευση και η κατανάλωση. Αλλά οι άλλοι υποφέρουν. Κάποιοι βέβαια προσπαθούν να μιμηθούν τους επιχειρηματίες , αλλά χωρίς επιτυχία , και οι υπόλοιποι δεν μπορούν να αναπτύξουν το δικό τους ταλέντο σε αυτή την κοινωνία.
Μόνο αν αναπτυχθεί πλήρως η δημιουργικότητα του καθενός θα αναπτυχθεί εντατικά ολόκληρη η κοινωνία , έλεγε ο Μαρξ.
“Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων. “
Κ.Μαρξ
Αυτό θα καταφέρει η Εργατική Δημοκρατία ... η αποτυχία των αγανακτισμένων θα τους ωθήσει προς αυτή την κατεύθηνση.
Μην ξεχνούμε τον άνθρωπο μέσα σε όλα αυτά τα σωστά που γράφετε. Πόσους φόρους μπορεί να πληρώνει και και με πόσα χρήματα εν τέλει μπορεί να ζει αξιοπρεπώς ο έλληνας εργαζόμενος; Είτε αυτός εργάζεται για το "κακό" δημόσιο είτε εργάζεται για τον "ανίκανο" ιδιωτικό τομέα.
Η σκέψη σας κε Τσίγκο αναδεικνύει μεθοδικότητα, και οι απόψεις σας ωριμότητα. Συνεχίστε να μάς τροφοδοτείτε με γνώμες που προκύπτουν από τη σημερινή πραγματικότητα και οδηγούν σε πραγματικές λύσεις.
Αναμφίβολα, αυτός είναι ορθός λόγος.
Η τωρινή πραγματικότητα ομως, βάσει πρόσφατων δημοσκοπήσεων (στο περίπου):
ΝΔ: 20%, ΠΑΣΟΚ: 20%, ΚΚΕ: 10%, Λοιπά: 10% τουλάχιστον.
Σύνολο: 60% τουλάχιστον (ρουσφετιού!)
Με 60% τουλάχιστον να ψηφίζουν ρουσφέτι, τί να περιμένει κανείς;
Η κυβέρνηση προσωπικοτήτων ακούγεται συχνά αλλά πουθενά δεν εξηγούνται οι στοιχειώδεις παράμετροι όπως ποιοι την αποτελλούν, πως επιλέγονται και με τί θεσμικό πλαίσιο λειτουργούν. Πρακτικά βλέπω 3 ενδεχόμενα:
Α. Κυβέρνηση συνεργασίας των κομμάτων, αλλά προφανώς δεν εννοείτε αυτό αφού τα απαξιώνετε.
Β. Ανάδειξη νέας πολιτικής δύναμης ή συμμαχίας των υπαρχόντων μετά από εκλογές. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει όσοι επιθυμούν κάτι τέτοιο να κινηθούν πολιτικά και όχι φιλοσοφικά.
Γ. Εξωθεσμικά, δηλαδή με δικτατορία ή επανάσταση.
Προτείνετε κάτι από τα παραπάνω; Κάτι άλλο;
Προσωπικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει λύση, με όρους engineering είμαστε μή ελέγξιμο σύστημα :) Απλά θα χαροπαλεύουμε μέχρι τη μή ελεγχόμενη και μή προβλέψιμη κατάληξη.
Διδαχθηκαμε - ολοι μας - ανεξαιρέτως - να παιρνουμε το ψαρι και οχι να μαθαινουμε να ψαρεύουμε, ονειρευομενοι μια μεγαλη ζωη, πιστευοντας οτι θα μας την εξασφαλισει μια αορατη δυναμη (που συνήθιζε να ειναι στο 80%).
Σημερα γινομαστε μετα θανατον προφητες παιρνοντας παλι το ψαρι αντι να κατσουμε να μάθουμε αυτο το ρημαδι το ψάρεμα.
Παρεξηγουνται εννοιες σημερα γιατι μαθαμε να ζουμε με ταμπου. Η εννοια της ιδιωτικης πρωτοβουλιας παραπέμπει σημερα ειτε σε τράπεζες ειτε σε μεγαλοεπιχειρηματίες, ενα συστημα που ποσο εξοφθαλμο πρέπει να γινει για να καταλαβει κανεις οτι αυτη τη στιγμη εχει προβλημα.
Λες μια τεραστια αληθεια και σε αυτη στεκομαι για τα σχολια μου: το βασικο προβλημα ειναι η αναταση της οικονομιας και περαν ολων αυτών που αναφερεις θα σταθω στην ιδιωτικη πρωτοβουλία. Ιδιωτικη πρωτοβουλια ειναι η δημιουργία, η κριτικη σκεψη, οι σωστες επιλογες, οι καινοτομες ιδεες, η μετουσίωση των 1Μ αποφοιτων πανεπιστημίων της ελλάδας σε πραγματικους θιασωτες ομορφων σχεδίων.
Αγαπητε Δημητρη, πασχουμε απο μισαλλοδοξια, ωχαδερφισμό και ταση για win-win σχεσεις μονο αν και τά δυο win αφορουν τον εαυτο μας. Προτυπα μας δεν ειναι ο αριστοτελης, ο σοφοκλης και ο σωκρατης (οχι οτι θα επρεπε) αλλα ο καλλιγουλας και ο λουκουλος. Νομιζω πως πρεπει να αλλαξουμε πανω απ ολα τροπο σκεψης. Να κατανοησουμε πως το ψωμι που θα φαμε πρεπει να το εχουμε δουλεψει.
Ολα ξεκινουν απο μας και τελειωνουν σε μας. Αν εμεις ειμαστε το κρατος, τοτε πρεπει να αλλαξουμε....
Φίλε Δημήτρη, σε συγχαίρω που τολμάς σε πονηρούς καιρούς να λες ξεκάθαρα την γνώμη σου.
Στην χώρα μας δυστυχώς οι μισαλλόδοξοι τεμπέληδες θεωρούνται οι φορείς του ορθού λόγου.
Ολοι οι άλλοι θεωρούνται είτε κοινωνικά ανάλγητοι, είτε γενικά ύποπτοι φασίζουσας συμπεριφοράς.
Αυτός ο τόπος μεγαλούργησε στις εποχές που μέγιστες αρετές εθεωρούντο η εργατικότητα, η εντιμότητα και ο λιτός τρόπος διαβίωσης.
Δυστυχώς απο τότε που σταμάτησαν να διαγωνίζονται τα παιδιά στα σχολεία με εκθέσεις για την αποταμίεση, ξεκίνησε η φρενίτιδα του καταναλωτισμού στην Ελλάδα.
Αν συνυπολογίσει κανείς τις σοσιαλ-μπόύρδες του ΠΑΣΟΚ τους λαικισμούς της ΝΔ και την ανευθυνότητα της αριστεράς δεν πρέπει να μας ξενίζει το πως φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.
Χρειαζόμαστε επαναπροσδιορισμούς χωρίς ταμπέλες και μάλιστα απο σας τους νέους.
Keep Walking...
Δημοσίευση σχολίου