Βρώμα και δυσωδία αναβλύζουν οι άσπρες φόρμες

Πρόσφατα μιλούσα με έναν λογιστή φίλο μου ο οποίος μου περιέγραφε την περίπτωση ενός μεγαλογιατρού ο οποίος για κάποιο λόγο αναγκάστηκε να δηλώσει ένα σημαντικό τμήμα του ετήσιού του εισοδήματος για το 2008, με αποτέλεσμα αυτό να ξεπεράσει τις 500.000 € - σε αντίθεση με περίπου 30.000 € το 2007 και παρόμοια ποσά τα προηγούμενα έτη.

Μιλάμε για έναν γνωστό γιατρό, διευθυντή κλινικής σε ιδιωτικό νοσοκομείο και ιδιοκτήτη ιατρείου στην Αθήνα. Σύμφωνα με υπολογισμούς του φίλου μου το αληθινό ετήσιό του εισόδημα πιθανότατα απαιτεί ένα επταψήφιο ποσό για να αναπαρασταθεί.

Όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς, φοβόμαστε τον θάνατο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο.

Στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα, ο φόβος αυτός - ό,τι πιο απόκρυφο στην ανθρώπινη ύπαρξη θα μπορούσε να πει κανείς, αποτέλεσε και αποτελεί παράγονται αισχρού πλουτισμού για μια μερίδα συνανθρώπων μας.

Πόσοι είναι αυτοί που άκουσαν ιατρό δημοσίου νοσοκομείου να λέει "η αμοιβή μου για την εγχείρηση είναι τόση". Είναι τόσοι πολλοί, που πλέον δεν εκπλήσσονται όταν ακούν τον "γιατρό" να εκβιάζει για τη μίζα ώστε να κάνει τη δουλειά του -για την οποία φυσικά πληρώνεται- αλλά όταν δεν το κάνει.

Πρόκειται για αίσχος του ιατρικού κόσμου.

Καθώς έκλεισα τον Δεκέμβρη τα 32 μου χρόνια, τυχαίνει πολλοί φίλοι μου το διάστημα αυτό να βιώνουν τη μεγάλη ευτυχία της οικογένειας. Στη φάση της εγκυμοσύνης και της αναμονής του νέου μέλους της οικογένειας, σε όλους έχει συμβεί το ακόλουθο: Ο γυναικολόγος - μαιευτήρας θέτει το ερώτημα "σε τι κατηγορία δωματίου θα διαμείνει στο μαιευτήριο η εγκυμονούσα, μέλλουσα μητέρα;". Το ερώτημα αυτό ακολουθεί η ενημέρωση ότι η "αμοιβή" του μαιευτήρα είναι ισόποση με το κόστος του δωματίου.

Προφανώς, η γέννηση ενός μωρού με μητέρα μονόκλινου δωματίου είναι πολύ, πολύ δυσκολότερη & επίπονη από εκείνη μητέρας τετράκλινου.

Δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες εκφράσεις για να περιγράψω τη διαμορφωθείσα κατάσταση στον κλάδο της υγείας και πάνω απ' όλα τη συμπεριφορά των ίδιων των γιατρών. Οι έχοντες δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη μετατράπηκαν σε πωλητές των φαρμακευτικών εταιρειών και σε χειρίστου είδους εκβιαστές.

Καμία δικαιολογία για τους εμπόρους του φόβου του θανάτου.

Το θέμα είναι ταμπού. Το συζητάμε όλοι μα όταν έρθει η στιγμή θα "σκεφτούμε τον άνθρωπό μας" και θα βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Είναι εκατοντάδες οι ιστορίες που ακούμε για συνανθρώπους μας που αντιστάθηκαν και για τη θλιβερή κατάληξη, στις περισσότερες περιπτώσεις, των περιστατικών τους.

Ήρθε η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα.

Ο αισχρός πλουτισμός και ο κοινωνικός εκβιασμός της μεγάλης πλειοψηφίας των γιατρών δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ήρθε η ώρα η κοινωνία να αντιδράσει. Ναι, υπάρχουν γιατροί που δεν είναι επίορκοι, αποτελούν όμως μια μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι που δεν χρηματίζονται, κυρίως οι νέοι γιατροί που περιμένουν να "ανεβούν", ονειρεύονται να αρχίσουν να το κάνουν. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Υπάρχει άραγε Ιατρικός Σύλλογος;

Αναρωτιόμαστε όλοι τι κάνει ο Ιατρικός Σύλλογος. Η απάντηση δυστυχώς είναι "τίποτα". Όσοι δεν το πιστεύετε, προσπαθήστε να μάθετε πόσες καταγγελίες χρηματισμού γιατρών έχουν γίνει και αντίστοιχα πόσες άδειες ασκήσεως επαγγέλματος έχουν καταργηθεί. Δυστυχώς, είναι ελάχιστες.

Να τελειώνουμε με τους εμπόρους του φόβου του θανάτου.

Οι νέοι δεν πρέπει να υποκύψουμε. Να καταγγείλουμε τους αισχρούς εκβιαστές, να τους οδηγήσουμε υπόλογους στη δικαιοσύνη. Οι έμποροι του φόβου του θανάτου να οδηγηθούν στο χώρο που τους πρέπει: Στα κελιά των φυλακών. Ελπίζω να ξεκινήσουν οι σχετικές ενέργειες σύντομα, να σπάσει ο φαύλος κύκλος του εκβιασμού. Είναι καθήκον όλων μας.

Η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας υψηλής ποιότητας για όλο τον πληθυσμό είναι στόχος κεντρικής σημασίας για την κοινωνία μας. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του ιατρικού κόσμου αποτελούν το υψηλότερο εμπόδιο. Ήρθε η ώρα να το ξεπεράσουμε. Θα είναι ένα βήμα προόδου και πολιτισμού.