Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2025

Μια πρώτη αποτίμηση της διαδρομής του Κώστα Σημίτη

Ο Κώστας Σημίτης, Πρωθυπουργός της χώρας για δύο τετραετίες, πέρασε σήμερα στην αιωνιότητα. Εκφράζω τα απολύτως ειλικρινή, θερμά συλλυπητήρια μου στην οικογένειά του.

Θέλω να πιστεύω ότι οι ιστορικοί με αντικειμενικότητα, νηφαλιότητα και ερευνητική επάρκεια θα μελετήσουν και θα γράψουν για την διαδρομή του καθηγητή και πολιτικού Κώστα Σημίτη.

Ως φοιτητής και νέος επιστήμονας την περίοδο της πρωθυπουργικής θητείας του, μου επιτρέπεται νομίζω να σταθώ στα σημαντικότερα γεγονότα της οκταετούς διακυβέρνησης του.

Σε αυτά ξεχωρίζουν η κρίση των Ιμίων, η συμφωνία της Μαδρίτης, η παράδοση του Οτζαλάν, το κράχ του χρηματιστηρίου,το συμβούλιο Κορυφής στο Ελσίνκι και η απόφαση για ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Ακόμα η είσοδος της χώρας στην νομισματική ένωση και η προετοιμασία της χώρας για τους ολυμπιακούς του 2024

Κρίνω σήμερα πως ο Κώστας Σημίτης ήταν αμφιλεγόμενη πολιτική προσωπικότητα.

Σίγουρα πέτυχε την είσοδο της χώρας στην Οικονομική & Νομισματική Ένωση. Ομοίως σημαντική επιτυχία ήταν η ένταξη της Κύπρου ως πλήρες μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στα θετικά του πιστώνεται και η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και η έναρξη της γενικότερης συζήτησης για τον εκσυγχρονισμό της χώρας.

Από την άλλη, η εκτίμηση μου είναι ότι η ιστορία θα σταθεί σκληρή έναντι του Κώστα Σημίτη σε μια σειρά ζητημάτων:

Υπήρξε ο ίδιος το πρώτο, κορυφαίο «πολιτικό προϊόν» της «τηλεκρατίας».

Ενός σκοτεινού συμπλέγματος μεταπρατικών οικονομικών συμφερόντων με «εργαλεία» τα μέσα «ενημέρωσης» αλλά και τις «ποδοσφαιρικές ομάδες», οι οποίοι μετέτρεψαν τους πολιτικούς σε μαριονέτες.

Η οικονομική κατάρρευση του 2010 δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της πολιτικής κατάρρευσης του συστήματος που τοποθέτησε τον Κώστα Σημίτη στην εξουσία το 1996.

Η διαφθορά λοιπόν επί Σημίτη γιγαντώθηκε, έγινε θεσμική και τελικά συστημική, με αποτέλεσμα να καταστεί σχεδόν ανίκητη και να καθορίζει μέχρι και σήμερα τις εξελίξεις στη μικρή μας χώρα.

Στα ζητήματα της εθνικής και διεθνούς πολιτικής τα πράγματα ηταν ακόμα χειρότερα Το γκριζάρισμα του αιγαίου, η αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας στα Ίμια ,οι συμφωνίες της Μαδρίτης, έστρωσαν το χαλί για μια σειρά τουρκικών διεκδικήσεων.

Η παράδοση του Οτζαλάν στο φασιστικό καθεστώς της άγκυρας, ήταν το αποκορύφωμα της ένοχης συνενοχής των Αθηνών και προσβολής του ιερού ονόματος της Ελλάδας.

Η τακτική του δεδομένου συμμάχου (που με ενθουσιασμό συνεχίζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης) δεν μας οδήγησε παρά στα Ίμια, τις συνέπειες των οποίων πληρώνουμε ακόμα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τη θετική διάσταση των οποίων αναγνωρίσαμε παραπάνω, ήταν μια οικονομική καταστροφή. Η διαχείριση των ολυμπιακών ακινήτων μετά τους αγώνες, όπως και η τελική παράδοση τους στην ολιγαρχία έναντι πινακίου φακής, μια μεγάλη ντροπή για τη χώρα.

Τέλος, το λεγόμενο «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» ήταν μια τεράστια, σιωπηλή αναδιανομή του πλούτου από τα χαμηλά προς τα υψηλότερα στρώματα. Μια μεγάλη κλοπή.

Ειδική μνεία χρειάζεται για την τεράστια ευθύνη του Κώστα Σημίτη ως προς το ναυάγιο του εθνικού σχεδίου για μια νέα πόλη στην Θράκη, τη Ρωμανία. Σχέδιο στην κατάρτιση του οποίου πρωτοστάτησε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και που μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες στα Βαλκάνια. Πρόκειται για ένα σφάλμα ιστορικών διαστάσεων.

Η ιστορία λοιπόν θα κρίνει τον Κώστα Σημίτη. Τον άνθρωπο που διαισθάνθηκε τη μεγάλη ανάγκη του ελληνικού λαού για ένα νέο ύφος, ένα νέο, σύγχρονο πρόσωπο στην εξουσία. Που ταυτόχρονα όμως μας δίδαξε πως, όσο αναγκαίο και αν είναι το σύγχρονο ύφος της πολιτικής, το περιεχόμενο είναι τελικά αυτό που κάνει τη διαφορά.

Η Ελλάδα του σήμερα είναι τελικά η Ελλάδα του Κώστα Σημίτη, αφού Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς / Βαγγέλης Βενιζέλος και Κυριάκος Μητσοτάκης τον ακολουθούν κατά γράμμα, ενώ ούτε ο Αλέξης Τσίπρας απέκλινε σημαντικά. Σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις του 21ου αιώνα, είναι «σημιτικές».

Που οδήγησαν;

Σε ένα αδύναμο, δορυφορικό περιφερειακό κράτος στο οποίο βασιλεύει η διαφθορά και ο μεταπρατικός (‘κουρελιάρικος’ κατά Μιχάλη Χαραλαμπίδη) καπιταλισμός.

Σε μια γιγαντωμένη, δυσλειτουργική Αθήνα έναντι μιας ερημοποιούμενης περιφέρειας.

Και τέλος, σε μια Ελλάδα της οποίας ο πληθυσμός μειώνεται κατά 60.000 ανθρώπους ανά έτος.

Αντίο, Κώστα Σημίτη.

Ελπίζω να σε αδικώ και η ιστορία να είναι πιο δίκαιη μαζί σου. Ο πόνος των χαμένων ευκαιριών όμως είναι μεγάλος και πρόσφατος.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2025

Να δημοσιευτούν και στην Ελλάδα τα ονόματα των δωσιλόγων

Έγινε γνωστή χθες η είδηση πως το Ολλανδικό κράτος δημοσιεύει κατάλογο 425.000 ονομάτων των δωσιλόγων, των Ολλανδών δηλαδή που συνεργάστηκαν με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής στον β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Νομίζω πως το Ελληνικό κράτος οφείλει να ακολουθήσει το παράδειγμα και το συντομότερο να δημοσιεύσει τον αντίστοιχο κατάλογο.

Ο ελληνικός τρόπος του ζειν εξάλλου στηρίζεται στην αλήθεια, δηλαδή στην άρνηση της λήθης.

Οχι στη λήθη — Ναι στην αλήθεια — Δημοσιεύστε τα ονόματα των δωσιλόγων αμέσως.

Ίσως μετά τη δημοσίευση αυτή οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους έκαναν μια τόσο ακραία επιλογή: Να συνεργαστούν (ξεδιάντροπα) με τους ελληνόφωνους(*) ναζί για να «διασώσουν τη χώρα εκ του κομμουνιστικού κινδύνου».

(*) Ελληνόφωνους και όχι έλληνες, καθότι έλληνας και ναζί δεν γίνεται. Εξάλλου, όπως έχει εξηγηθεί στο ιστολόγιο αυτό, το προνόμιο του να είναι έλληνας, οφείλει κανείς να το κατακτήσει. Δεν το παίρνει εκ γενετής.

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2025

Περιφερειακή ανάπτυξη και υπογεννητικότητα

Η ζωή το έφερε και τα τελευταία χρόνια επισκέπτομαι συχνά την επαρχία, κυρίως τα χωριά της Ρούμελης κοντά στον Παρνασσό.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να διαπιστώσει πως τα χωριά αυτά υφίστανται μια ταχεία γήρανση του πληθυσμού και μια διαρκή υποβάθμιση της οικονομικής τους δραστηριότητας, που οδηγούν σε κάποιας μορφής ‘ερημοποίηση’, τουλάχιστον και την κοινωνική και οικονομική έννοια του όρου.

Πρέπει να σημειωθεί πως το ζήτημα δεν αφορά βεβαίως μόνο τη Ρούμελη. Τα ίδια βλέπει κανείς και στον Μωριά, στην Ήπειρο και στην Θράκη, σε περιοχές της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας όπως και σε μεγάλο πλήθος νησιών στο Αιγαίο και αλλού.

Τι μπορεί λοιπόν να γίνει;

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να συζητάμε για το θέμα. Να συζητάμε πολύ, ανοικτά και σε βάθος, ξεπερνώντας το ιδιότυπο σιωπητήριο που έχει επιβληθεί.

Στη συνέχεια πρέπει να γίνει σαφές ότι για να μπορέσει να λειτουργήσει ένας τόπος, πρέπει να λειτουργεί ένα σοβαρό δίκτυο μεταφορών. Στην ελληνική περίπτωση αυτό σημαίνει αξιόπιστες ακτοπλοϊκές συνδέσεις για τα νησιά και έναν γρήγορο, ασφαλή, ευρωπαϊκού τύπου σιδηρόδρομο για την ενδοχώρα.

Τέλος πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για την οικονομική ανάπτυξη. Αυτή βεβαίως θα αποφασισθεί από την αγορά, οφείλει όμως η κοινωνία να δώσει μια κατεύθυνση. Γνώμη μου είναι πως η κύρια κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι άλλη από την αξιοποίηση του αγροδιατροφικού πλούτου σε δυο κατευθύνσεις:

  1. Την ανάπτυξη διατροφικών προϊόντων υψηλής ποιότητας, τα οποία θα είναι διαθέσιμα τόσο σε επισκέπτες του τόπου όσο και στην παγκόσμια αγορά.
  2. Την ανάπτυξη ενός ποιοτικού προϊόντος φιλοξενίας που θα αναδεικνύει τον φυσικό, ιστορικό, πολιτισμικό και διατροφικό πλούτο της περιοχής

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ένα πλέγμα άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων θα αναπτυχθεί γύρω από τα παραπάνω. Ένα πλέγμα γύρω από διατροφή, πολιτισμό και τουρισμό μπορεί να αποτελέσει το σκελετό που χρειάζεται η ελληνική περιφέρεια για την οικονομική της ανάπτυξη.

Τέλος, εναπόκειται στην ελληνική πολιτεία να κάνει στοιχειωδώς το καθήκον της ώστε να προσφέρει δομές παιδείας, υγείας και ασφάλειας, επιπλέον των υποδομών μεταφοράς που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Η συζήτηση ενός τέτοιου οράματος και η δημιουργία σχετικών σχεδίων — που μπορούν να αρχίσουν να υλοποιούνται άμεσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία και την τοπική αυτοδιοίκηση — μπορεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, ίσως 10 ή 15 χρόνια, να προσφέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα και να οδηγήσει σε μια αρμονική σχέση μεταξύ υπαίθρου και πόλης. Σχέση η οποία δεν θα βοηθήσει μόνο στην ύπαιθρο αλλά — και εδώ είναι το εντυπωσιακότερο — και την ίδια την πόλη.

Ο μεγάλος διανοητής και πολιτικός Μιχάλης Χαραλαμπίδης ονόμασε το κόμμα που δημιούργησε το 1999 «Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση». Το όραμα του ήταν εμπνευσμένο, στην απόλυτα σωστή κατεύθυνση. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα βιώνουμε ήδη τις συνέπειες της μη πραγμάτωσης εκείνου του οράματος.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά.

Έστω και τώρα οι έλληνες πολίτες μπορούν να απαιτήσουν ένα μακρόπνοο πλάνο περιφερειακής ανάπτυξης το οποίο τελικά θα απαντήσει τόσο στις οικονομικές προκλήσεις της χώρας όσο και στο δυσεπίλυτο πρόβλημα της υπογεννητικότητας.

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2024

Ελπίδες για το 2025

Πρώτα και κύρια θα ήθελα η οικογένεια μου, όπως και οι οικογένειες των αγαπημένων μου, να ζήσουν τη νέα χρονιά με υγεία και ειρήνη.

Σε προσωπικό επίπεδο για το νέο έτος θα ήθελα να μπορέσω να διαβάσω και να γράψω περισσότερο. Επίσης να γυμνάζομαι περισσότερο και να έχω μια πιο προσεγμένη διατροφή. Θα ήθελα πολύ να έχω περισσότερο χρόνο για τους συγγενείς και τους φίλους μου. Ιδιαίτερα μάλιστα για τους ηλικιωμένους συγγενείς και τους φίλους της παιδικής μου ηλικίας. Τέλος, ελπίζω να μπορέσω να απαλλαγώ από τον εθισμό μου στα κινητά τηλέφωνα και στα κοινωνικά δίκτυα — πράγμα όμως που είχα ζητήσει και πέρσι απέτυχα παταγωδώς.

Για τον τόπο μου, τον Ασπρόπυργο, όπως και για το νέο χωριό μου, το Δίστομο, θα ήθελα να δω τους κατοίκους τους να αγαπάνε τα δύο χωριά αυτά περισσότερο. Να τα αγαπάνε στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια. Αν ανακτηθεί μια ειλικρινής σχέση με τον τόπο, όλα τα άλλα θα γίνουν εύκολα.

Για τις κοινότητες μου, εκείνες των Πληροφορικών και των Δημιουργών, επιθυμώ να βρουν την αυτοπεποίθηση τους. Να κατανοήσουν σε βάθος πως δεν υπάρχουν «σωτήρες» κανενός είδους και να συγκροτηθούν σε συλλογικά σώματα που θα αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους ίδιους τους κλάδους και τα μέλη τους αλλά και σε όλη την κοινωνία.

Για την αγαπημένη μας χώρα, την Ελλάδα, θα ήθελα να αποφασίσουν οι Έλληνες να κάνουν ό,τι χρειάζεται ώστε να ‘ξεμπλοκάρει’ η δημοκρατία μας. Να λειτουργήσει σωστά η δικαιοσύνη και να επανέλθει η ισονομία. Ήρθε η ώρα πια να τελειώνουμε με τα υπολείμματα των κοτζαμπάσηδων. Με λίγα λόγια, οφείλει δηλαδή η πολιτική — με την αυθεντική έννοια της λέξης — να επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε.

Οι Έλληνες επίσης θα ήθελα να πρωταγωνιστήσουν, πλάι πλάι με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, στην επιστροφή του αυθεντικά ευρωπαϊκού, δηλαδή του κλασικού ελληνικού τρόπου του ζειν, στην ίδια την Ευρώπη. Να είναι στην πρώτη γραμμή για τη δημιουργία της συμπολιτείας του 21ου αιώνα, της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης. Αυτή η υπερδύναμη ελευθερίας, ειρήνης, ισότητας, πολιτισμού και ασφάλειας είναι ο σημαντικότερος στόχος που μπορεί να έχει σήμερα κάθε ευρωπαίος.

Οι λαοί του κόσμου εύχομαι καθένας να βρει επιτέλους την ελευθερία και την αυτοδιάθεση του και μαζί το δικαίωμα να ζήσει και να ευημερήσει στον τόπο του.

Ο άνθρωπος τέλος, ως είδος, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσει την προσωρινότητα του και να σεβαστεί τον κόσμο στον οποίο δημιουργήθηκε και ζει τα τελευταία λίγα εκατομμύρια χρόνια. Μόνος μπούσουλας για αυτό είναι η σύνεση και η αγάπη.

Τα παραπάνω ακούγονται ίσως γενικά ή και κάποια από αυτά ουτοπικά. Ειλικρινά όμως νομίζω πως αξίζει να προσπαθήσουμε για αυτά.

Εύχομαι τέλος σε σένα, αγαπητέ αναγνώστη, υγεία και ευτυχία το έτος 2025! Μακάρι να έχεις υγεία και να μπορείς να βρίσκεις αληθινό νόημα σε κάθε σου ημέρα.

Καλή Πρωτοχρονιά και ευτυχισμένο το νέο έτος 2025!


Άποψη του Γαλαξειδίου Φωκίδας στις 31-12-2024

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2024

Τιμή στον Jimmy Carter

Απεβίωσε χθες σε ηλικία 100 ετών ο 39ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Jimmy Carter.

Τον Νοέμβριο του 2023 είχε αποβιώσει και η αγαπημένη του σύζυγος, Rosalynn και στο ιστολόγιο αυτό είχα σημειώσει την αμοιβαία τους αφοσίωση ως έναν «ύμνο στην αγάπη».

Η προεδρία του Jimmy Carter ήταν γεμάτη προκλήσεις, τόσο στην οικονομία όσο και στη διεθνή πολιτική. Τότε θεωρήθηκε σχεδόν αποτυχημένος, τώρα πια όμως έχει γίνει σαφές πως δεν τα είχε πάει καθόλου άσχημα.

Το εντυπωσιακό με τον Carter όμως είναι η πορεία του μετά την προεδρία. Αντί να αποσυρθεί και να απολαύσει τα προνόμια του τέως προέδρου, έμεινε στην πρώτη γραμμή της μάχης για μια πιο δίκαιη κοινωνία στις ΗΠΑ αλλά και για ειρήνη στον κόσμο.

Η καθαρότητα των θέσεων του, η επιμονή και η αποτελεσματικότητα των πρωτοβουλιών του τον κατέστησαν ιδιαίτερα αγαπητό ανά την υφήλιο και, κατά κάποιο τρόπο, ήρωα των προοδευτικών αμερικανών.

Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2002.

Το παράδειγμα του σίγουρα θα συνεχίσει να εμπνέει στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν και μέχρι στιγμή έχει βρει ελάχιστους μιμητές τόσο μεταξύ των προέδρων των ΗΠΑ όσο και των ομολόγων του διεθνώς, το σίγουρο είναι πως έγραψε με ανεξίτηλα γράμματα το όνομα του στην ιστορία.

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2024

Λιαντίνης περί Θανάτου και η Επικούρεια "Τετραφάρμακος"

Σε μια περιήγηση στο YouTube τις προάλλες τυχαία είδα αυτήν τη διάλεξη του Καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη με θέμα «Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου». Η διάλεξη είχε δοθεί στην Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου και αξίζει οπωσδήποτε να την παρακολουθήσει κανείς:

Μεταξύ άλλων αναφέρεται στον αγαπημένο μου φιλόσοφο Επίκουρο και τη μοναδική «Τετραφάρμακο» του, η οποία έκανε τον γιο του Νεοκλή και της Χαιρεστράτης διάσημο σε ολόκληρο τον ελληνιστικό κόσμο.

Λέει συγκεκριμένα η «Τετραφάρμακος»:

«Άφοβος ο θεός,

Aνύποπτον ο θάνατος,

T’αγαθόν μεν εύκτητον,

Tο δε δεινόν ευεκκαρτέρητον»

Πραγματικά, αν το σκεφτεί κανείς, είναι μαγικό που το κλειδί της ευτυχίας του ανθρώπινου βίου μπορεί να περιγραφεί σε τέσσερις μόνο σύντομες γραμμές.

Η Τετραφάρμακος στο πρωτότυπο της:

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2024

Μια πραγματικά μοναδική, ανεπανάληπτη ευκαιρία

Είναι εξαιρετικά σπάνιο στην ιστορία να έχει κανείς τη δυνατότητα να συμβάλει ουσιαστικά στη δημιουργία μιας υπερδύναμης.

Και είναι ακόμα πιο σπάνιο όταν μιλάμε για μια υπερδύναμη που ενσαρκώνει την ειρήνη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ασφάλεια και την ευημερία.

Όμως, γίνεται πραγματικά μοναδικό όταν αυτή η νέα υπερδύναμη δεν θα ωφελήσει μόνο τους δικούς της πολίτες, αλλά και όλους τους λαούς του κόσμου.

Αυτή η υπερδύναμη δεν είναι άλλη από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να την κάνουμε πραγματικότητα; Χρειάζεται μήπως μια λεγόμενη «φιλοευρωπαϊκή ηγεσία» στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία;

Όχι, σε καμία περίπτωση. Όσο φιλοευρωπαϊκές και αν είναι αυτές οι ηγεσίες, δεν πρόκειται να προχωρήσουν προς την ομοσπονδιακή ενοποίηση. Πολύ απλά, γιατί κάτι τέτοιο υπερβαίνει το πεδίο της εντολής τους. Δεν έχουν την εξουσιοδότηση να το κάνουν.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα;

Πολύ απλά, με λαϊκή απαίτηση. Αν συμφωνήσουμε σε μια απλή, λειτουργική πρόταση για την άμεση δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Ένωσης (όπως, για παράδειγμα, είχε οραματιστεί το Μανιφέστο της Ρώμης) και αν συγκεντρώσουμε έναν μεγάλο αριθμό Ευρωπαίων που θα στηρίξουν επώνυμα αυτή την πρόταση, τότε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα υποχρεωθούν να ακολουθήσουν τη λαϊκή βούληση.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα πίσω από το Together for Europe - Κίνημα για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση. Πρόκειται για έναν στόχο ζωής που αξίζει να επιδιώξουμε. Και σας προσκαλώ όλους να συμμετάσχετε σε αυτή τη συλλογική προσπάθεια!

Ας συγκεντρώσουμε, λοιπόν, όσο το δυνατόν περισσότερους Ευρωπαίους για να υπογράψουν την πρόταση Together for Europe για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση. Όταν ένας ικανός αριθμός από εμάς δηλώσει την υποστήριξή του, το κίνημά μας δεν θα μπορεί να αγνοηθεί.

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Ένωση θα είναι μια υπερδύναμη για το καλό. Θα συμβάλει στην ειρήνη και την ευημερία σε όλο τον κόσμο. Ας την κάνουμε πραγματικότητα τώρα!

Συμμετάσχετε στο https://www.togetherforeurope.com

Σημείωση: Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει περιεχόμενο που παρήχθη από το ChatGPT.

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...