Τα τελευταία χρόνια μου δημιουργείται όλο και πιο έντονα η πεποίθηση ότι η φιλοσοφία, η επιστήμη και η κοινωνία μας γενικότερα δίνουν απόλυτη έμφαση στο πνεύμα, ξεχνώντας σε κάποιο βαθμό το σώμα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ζούμε μία διανοητικοποίηση των πάντων.
Φτάνουν κάποιοι να νομίζουν ότι με κάποιο τρόπο θα μπορούσαν να «κάνουν download» το πνεύμα τους, να το «σώσουν» σε κάποιον υπολογιστή και η ύπαρξή τους να συνεχίσει αναλλοίωτη στο διηνεκές.
Το τελευταίο το θεωρώ μόνο ως μία εξαιρετική αφορμή για επιστημονική σάτιρα.
Συνολικά όμως η διανοητικοποίηση των πάντων στερείται επιστημονικής βάσης, αφού το πνεύμα δεν είναι κάτι διαφορετικό από το σώμα. Τα δεκάδες τρισεκατομμύρια κύτταρα που συγκροτούν το σώμα μας επιτελούν πάμπολλες λειτουργίες, μεταξύ των οποίων και αυτές που μεταξύ των οποίων και εκείνες που σε έναν τρίτο, ή ακόμα και σε εμάς από τη θέση του παρατηρητή, φαντάζουν ως ‘πνεύμα’ ή ‘ψυχή’ ή ‘συνείδηση’ ή όπως αλλιώς το ονομάσει κανείς
Αν όμως το δούμε αυστηρά αυτές οι λειτουργίες δεν είναι πάρα αποτέλεσμα της λειτουργίας κάποιων εκ των κυττάρων μας. Ας μην ξεχνάμε μάλιστα ότι όλα προέρχονται από τα δύο αρχικά μας κύτταρα, ένα της μητέρας και ένα του πατέρας μας, είναι λοιπόν άπαντα αποτελέσματα της σωματικής μας λειτουργίας.
Το 1999 και το 2000 επιχείρησα να διασκεδάσω κάνοντας σκι, στο πλαίσιο εκδρομών που οργάνωσε ο σύλλογος φοιτητών του τμήματος επιστήμης υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Δεν ήταν μια εμπειρία ευχάριστη, έπεσα πολλές φορές, τα χτυπήματα ήταν επώδυνα με αποτέλεσμα για 25 χρόνια να μην το επιχειρήσω ξανά.
Σήμερα, στην εταιρική μας εκδρομή στο χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού, αποφάσισα να δοκιμάσω εκ νέου. Η επίδοση μου ήταν από μέτρια εώς ίσως και χαμηλή. Η απόλαυση όμως ήταν μέγιστη!
Ξεπερνώντας τον φόβο μου και ερχόμενος σε επαφή και πάλι με το χιόνι, κατά κάποιο τρόπο και ένιωσα ιδιαίτερα ζωντανός με έναν τρόπο που είναι δύσκολο να περιγράψω.
Σίγουρα ζωντανός με την πλήρη σωματική έννοια της λέξης, με όλες μου τις αισθήσεις σε εγρήγορση και σε προσπάθεια αρμονικής συνεργασίας του μυαλού με το υπόλοιπο σώμα μου.
Να λοιπόν που μια δραστηριότητα τόσο απλή, έλαβε μια διάσταση πολύ σημαντικότερη. Με βοήθησε να ξαναδώ στο βάθος που πρέπει τη σωματική μας διάσταση. Δεν είναι όλα μόνο σκέψη και λόγος, υπάρχουν εξίσου σημαντικά η κίνηση, η προσπάθεια, η πρώτη, η κόπωση, η επανάληψη και όλα αυτά που συνολικά προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία.
Μου έγινε σαφές λοιπόν πως αξίζει να ξαναθέσουμε τη φυσική δραστηριότητα, την σωματική διάσταση της ύπαρξης μας, στο επίπεδο που της αξίζει.
Εκ των πραγμάτων το σώμα προηγείται του πνεύματος, διότι το πνεύμα το ίδιο δεν είναι πάρα αποτέλεσμα της σωματικής δραστηριότητας.
Πολύ καλά θα κάνουμε λοιπόν να αγαπήσουμε εκ νέου και να προσέχουμε αυτό το μοναδικό δώρο που μας δόθηκε άπαξ: Το σώμα μας.
