Από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ: Οι σκέψεις μου για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου

Ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς είναι εκείνος που το 1993 αποστάτησε και έριξε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος είχε προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία με το μικρό Κόμμα των Φιλελευθέρων το οποίο είχε δημιουρήσει μεταπολιτευτικά αφού προδικτατορικά είχε αποστατήσει από την Ένωση Κέντρου ρίχνοντας την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι γυρολόγοι.

Σοβαρή συζήτηση για τη Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει. Πρώτα απ' όλα δεν είναι ούτε νέα, ούτε δημοκρατία. Υποτίθεται πως είναι το κόμμα του ευρωπαϊσμού και των μεταρρυθμίσεων. Ούτε ευρωπαϊσμό είδαμε όμως ούτε μεταρρυθμίσεις. Είδαμε Αργύρη Ντινόπουλο και Μάκη Βορίδη. Είδαμε Άδωνη Γεωργιάδη. Είδαμε άλλους, υποτίθεμενα, και μερικούς πράγματι, σοβαρούς ανθρώπους να μιλούν για το έργο των μεταρρυθμίσεων μην παρουσιάζοντας ούτε έναν αριθμοδείκτη προόδου. Φτάσαμε να θεωρούμε την αλλαγή μετόχου επιχειρήσεων ("ιδιωτικοποιήσεις") ως, άκουσον άκουσον, ...διαρθρωτικές αλλαγές! Είδαμε πάλι τη λεγόμενη 'αντιμνημονιακή' ρητορική να εκπορεύεται εκ νέου από το ... Μέγαρο Μαξίμου. Έλεος κάπου.

Τη λεγόμενη "Νέα Δημοκρατία" δεν την περιμένει τίποτα άλλο παρά αυτό που περνάει το λεγόμενο "ΠαΣοΚ" από το 2012 μέχρι σήμερα.

Το ίδιο διάστημα που είδαμε την αγωνίστρια του δημοκρατικού σοσιαλισμού Άντζελα Γκερέκου να συντάσσεται με τον προοδευτικό ευρωπαϊστή Αντώνη Σαμαρά και τα βήματά της να ακολουθεί ο Βασίλης Οικονόμου, παρακολουθήσαμε εμβρόντηροι την ανεξάρτητη ελληνίδα Ραχήλ Μακρή να αφήνει το κίνημα εναντίον των ψεκασμών για να βρει εκλογική στέγη στη φιλόξενη αγκαλιά της ριζοσπαστικής αριστεράς, την κορυφαία θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του οποίου έχει ο γίγαντας του εκσυγχρονισμού Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Ούτε λόγος να γίνεται βέβαια για τα εκατοντάδες τριτοκλασάτα ανθυπολαμόγια που προσμένουν την "κυβέρνηση της αριστεράς" για να "βοηθήσουν" όπως τόσο καλά εκπαιδεύτηκαν να κάνουν στη διάρκεια της πράσινης σοσιαλιστικής διακυβερνήσεως.

Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πορνεία.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που καθορίστηκε από τους αγώνες της αριστεράς. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ  το 2007 και το 2009, όταν το έκαναν πολύ λίγοι από εμάς και σίγουρα ένα μικρό ποσοστό μόνο από τους αυριανούς του ψηφοφόρους. Συναισθηματικά ενθουσιάζομαι στην προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης. Θα ήθελα να είναι η εκδίκηση της αρετής, η δικαίωση της εντιμότητας. Ελπίζω όντως να είναι. Οι πιθανότητες όμως λένε άλλα. Ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι καθορίζει το πως μπορείς να κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, από το 2012 μέχρι σήμερα ακολουθεί την "εκλόγιμη στρατηγική". Όπως έκανε ο Γ. Παπανδρέου το 2009 και ο Α. Σαμαράς το 2012. Είναι άδικο και κρίμα, δεν ταιριάζει στην αριστερά, δεν ταιριάζει στο ήθος των αγωνιστών που θεμελίωσαν αυτόν το χώρο.

Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω στο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν συμφωνώ σε όλα ή όχι μαζί τους (που προφανώς δεν συμφωνώ σε όλα). Δραγασάκης, Σταθάκης, Μηλιός, Τσακαλώτος είναι ποιότητες και ποσότητες που απουσιάζουν από τα άλλα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία. Τόσο απλά. Ελπίζω να βρουν τις ηγετικές θέσεις που τους αξίζουν στην αυριανή κυβέρνηση, ελπίζω να τους δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσουν. Δεν είμαι σίγουρος. Όπως είπα, ο τρόπος που έχει αντιπολιτευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ με καθιστά απαισιόδοξο.

Δεν μπορώ τελικά σε καμία περίπτωση να ψηφίσω το ψηφοδέλτιο που έχει των Κωνσταντίνο Τσουκαλά στην κορυφή του επικρατείας. Δεν θα το κάνω.

Η περίοδος του Κωνσταντίνου Σημίτη ήταν η πλέον τραγική της μεταπολίτευσης. Ο Κωνσταντίνος Σημίτης είναι ο κύριος υπεύθυνος της τραγωδίας. Δεν είναι δυνατόν την επόμενη μέρα να θέλουμε να την ξεκινήσουμε έχοντας στην πρώτη γραμμή ανθρώπους, όπως ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, που έδωσαν σάρκα και οστά στα σχήματα, τις πολιτικές και τις πρακτικές που μας έφεραν υπό του μηδενός. Δυστυχώς μάλιστα, δεν είναι μόνο αυτός που φιλοξενείται στα ψηφοδέλτια της ριζοσπαστικής αριστεράς δίχως να έχει κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί.

Ενδεχομένως βέβαια να πρέπει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Το ερώτημα είναι αν για να γίνει αυτό, να κλείσει ο κύκλος δηλαδή και να προχωρήσουμε στην επόμενη μέρα, θα πρέπει πρώτα να προηγηθεί μια καταστροφή. Ελπίζω να την αποφύγουμε.

Σημειώνω μόνο πως η θέση αυτή σε καμία περίπτωση δεν υιοθετεί την καταστροφολογία της λεγόμενης Νέας Δημοκρατίας, η οποία αντίθετα είναι η κύρια υπεύθυνη μαζί με το άλλο μιζοκόμμα για αυτόν τον κίνδυνο. Αν παραμείνει στην κυβέρνηση το μόρφωμα αυτό, η καταστροφή είναι βέβαιη. Με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλώς πιθανή. Αμφότερες οι επιλογές όμως, δυστυχώς, απέχουν μακράν της βέλτιστης για τη χώρα.

Στις συνθήκες αυτές, ο αρχηγός του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος, αφού κατάφερε να καταστρέψει πρώτα ένα κόμμα και στη συνέχεια μια χώρα, διεκδικεί με το κεφάλι ψηλά το δικαίωμα στην ...99η ευκαιρία έχοντας μαζί του μια σειρά λαμπρών στελεχών, ιδιαίτερα νέων, για τους  οποίους διάφοροι κακεντρεχείς που τους ξέρουν από τα χρόνια της Νεολαίας ΠαΣοΚ λένε πως είχαν 'διαπρέψει' στην περιβόητη 'Ομάδα Άκη' αλλά και αλλού. Αυτήν τη φορά ίσως τα καταφέρει ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος. Το γεγονός ότι ξεπουλά όποιο συμβολικό πολιτικό κεφάλαιο είχε απομείνει στο οικογενειακό του όνομα για να ξεπεράσει το όριο του 3% λέει πολλά για εκείνον και την κατάσταση που βρίσκεται, σύμφωνα με τους ίδιους κακεντρεχείς σχολιαστές.

Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι γυρολόγοι.
Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πορνεία.

Το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο των εκλογών αυτών όμως δεν ήταν άλλο από τον Αμαζόνιο, το Νείλο και το Δούναβη της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Το ανεπανάληπτο, το ασύγκριτο, το ασυγκράτητο και ασταμάτητο ποτάμι! Έχει μαζέψει ότι πετάει και ότι κολυμπάει. Από δογματικούς "φιλελεύθερους" μέχρι νεωτεριστές "σοσιαλιστές". Η αποθέωση του ότι-να-ναι. Να τα αλλάξουμε όλα δίχως να γκρεσμίσουμε τη χώρα, λέει. Το μόρφωμα αυτό έχει φύση και ρόλο αντίστοιχο με εκείνο της χρυσής αυγής, στη νομιμοποίηση της οποίας ο υποτιθέμενος επικεφαλής του ποταμιού έπαιξε όπως θυμόμαστε όλοι πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στο σημείο αυτό θα επιμείνω καθώς πολύ λογικά θα ξενίσει τους αναγνώστες. Όσο και να διαφωνώ με το ποτάμι, είναι δυνατόν να το συγκρίνω με την χρυσή αυγή; Έλεος κάπου! Οι δεύτεροι είναι ναζί και δολοφόνοι!

Για να διευκολύνω λοιπόν παραπέμπω στο μόλις χθεσινό άρθρο μου για την προστασία που το ναζιστικό αυτό μόρφωμα προσφέρει στην ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα με δυο βασικούς τρόπους: Πρώτα εμφανίζοντας ένα τέρας, συγκρινόμενοι με το οποίο ξαφνικά όλοι γίνονται ανεκτοί και, κυρίως, υιοθετώντας, κάνοντας απόλυτη οικειοποίηση, τη ρητορική κατά της διαφθοράς και υπέρ της απόδοσης δικαιοσύνης, ζητήματα που είναι κόκκινο πανί για το εν λόγω σύστημα εξουσίας.

Κατά απολύτως τον ίδιο τρόπο το ποτάμι οικειοποιείται τη ρητορική και την αισθητική της προόδου, της επόμενης μέρας, ώστε το σύστημα που το δημιούργησε και το στηρίζει απολύτως και δίχως κανένα πρόσχημα να μπορέσει να προστατευτεί. Πράγματι, η παγίδευση ενός πολύ σημαντικού αριθμού νέων και δυναμικών ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι (και σίγουρα θα είναι στην επόμενη φάση) τα ιστορικά υποκείμενα της επιστροφής της πολιτικής στη χώρα που τη γέννησε, είναι μιας πρώτης τάξεως υπηρεσίας στο τρίγωνο της καταστροφής που κυβερνά τη χώρα και νέμεται το δημόσιο πλούτο.

Αυτή δεν είναι πολιτική. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί. Είναι λίγοι μισθοφόροι και πολλοί απελπισμένοι και πολιτικά αμόρφωτοι.

Για το υποτιθέμενο ΠαΣοΚ και το υποτιθέμενο ΚΚΕ, καθότι και οι δυο πια είναι λαθρεπιβάτες των ιστορικών τους ονομάτων, δεν έχω πολλά να προσθέσω στις σκέψεις που είχα παραθέσει για τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012. Ας πω μόνο ότι το λεγόμενο ΠαΣοΚ πολύ σύντομα θα αφορά αποκλειστικά και μόνο τη δικαιοσύνη, για δεκάδες λόγους αλλά και για τα τεράστια δάνεια που έχει πάρει και δεν θα μπορέσει να επιστρέψει φορτώνοντάς τα στον ελληνικό λαό. Από την άλλη, είναι μεγάλη η θλίψη για την κατάντια του ΚΚΕ. Έχασε οριστικά και αμετάκλητα το ραντεβού του με την ιστορία. Η κρίση που περάσαμε προσέφερε την ευκαιρία της ιστορικής πραγμάτωσης, της επιβεβαίωσης του λόγου ύπαρξης του ΚΚΕ. Τι έκανε εκείνο; Τίποτα! Προσμένει την ημέρα της λαϊκής κυριαρχίας, όπως ο παπικός μεσαίωνας προσέμενε τη δευτέρα παρουσία. Είναι κρίμα μεγάλο για το ατελείωτο αίμα των αγωνιστών που χύθηκε για το μεγάλο αυτό κίνημα που κάποτε ήταν της προόδου και κατήντησε να είναι της άρνησης και της αντίδρασης, απομονωμένο πλήρως από τον παλμό της κοινωνίας, από τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των νέων ανθρώπων - και των υπολοίπων.

Μια αναφορά θέλω να κάνω για τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ένα κόμμα που το 2012 το τοποθετούσα στις παρυφές του φασισμού. Ο μόνος λόγος που κάνω την αναφορά αυτή είναι επειδή είδα μερικούς ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω ιδιαίτερα, όπως ο Νεκτάριος Μουμουτζής, να είναι στα ψηφοδέλτιά τους. Όσο κι αν στους ψηφοφόρους των ΑΝ.ΕΛ. συγκαταλέγονται πολίτες που έχουν απελπιστεί από το αισχρά διεφθαρμένο 'τρίγωνο της καταστροφής' δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω κάθετα με την υιοθέτηση του διπόλου μνημόνιο/αντιμνημόνιο, το οποίο στερείται κάθε λογικής και ιστορικής βάσης, όσο και με τις διεθνείς συμμαχίες με ανθρώπους που ξεκίνησαν σαν γραφικοί και εξελίχθηκαν σε επικίνδυνους όπως ο Nigel Farage και ο Beppe Grillo. Ανθρώπους δηλαδή που πια έχουν ξεπεράσει τις παρυφές του φασισμού και κινούνται προς τον σκληρό πυρήνα του.

Το γεγονός αυτό της συνεργασίας με τέτοια και τόσο αντι-ευρωπαϊκά, άρα και ανθελληνικά, στοιχεία αρκεί για να σταματήσει οποιαδήποτε συζήτηση για την κίνηση αυτή, ειδικά μάλιστα αν μελετηθεί σε σύγκριση με τη διακήρυξη της ΔΠΕ για τις Ευρωεκλογές 2004, που είναι η πληρέστερη ίσως ανάλυση για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και το όραμά μας για την Ευρώπη.

Πολύ περισσότερο, η αντίληψη περί των εθνικών θεμάτων ότι δηλαδή στηρίζονται σε κάποια ιδιαίτερη αγάπη και πάθος για την πατρίδα (την οποία οι υπόλοιποι άραγε στερούμαστε;) και όχι στην πραγματικότητα της οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος και δράσης για επιρροή στις γεωπολιτικές ισορροπίες, δεν είναι μόνο ξεπερασμένη αλλά και πολύ επικίνδυνη όπως και ανθελληνική. Ιστορικά, ήταν η επάρκεια πόρων και η υψηλή αισθητική, η πολιτιστική δηλαδή υπεροχή, οι δυο πυλώνες στους οποίους στηρίχτηκε ο ελληνισμός τις περιόδους της ακμής του. Στους ΑΝ.ΕΛ. όμως, στο επίπεδο της ηγεσίας τους, οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση απουσιάζει.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠαΣοΚ, ΚΚΕ, Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛ και ΚιΔηΣο δεν αποτελούν λοιπόν σε καμία περίπτωση ορθολογική επιλογή. Η Χρυσή Αυγή ουδέποτε υπήρξε. Τι μένει λοιπόν;

ΔΗΜΑΡ: Εδώ γελάμε. Ή κλαίμε. Σίγουρα πάντως δεν ψηφίζουμε, εκτός αν είμαστε διχασμένες προσωπικότητες.

Δράση: Την απορρόφησε το Ποτάμι. Στην αρχή η απορρόφηση αυτή μου έκανε τεράστια εντύπωση. Πως μπορούν ο Τάσος Αβραντίνης και ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης να είναι στην ίδια στέγη με τον Σπύρο Λυκούδη και τον Γρηγόρη Ψαριανό; Ανήκουστο δεν είναι; Μετά όμως θυμήθηκα πως ο ιδρυτής της Δράσης Στέφανος Μάνος δεν είχε κανένα πρόβλημα να εκλεγεί βουλευτής του "Πανελληνίου", "Σοσιαλιστικού", "Κινήματος"! Κάπου εκεί σταμάτησα να το ψάχνω το ζήτημα. Η Δράση είχε μερικά εξαιρετικά στελέχη, δυστυχώς όμως ενώ υποτίθεται πως δημιουργήθηκε για να εκφράσει το νέο, συνέχιζε να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο του παλιού. Όλα αυτά πριν απορροφηθεί πρώτα από τη Δημοκρατική Συμμαχία, βέβαια.

Δημιουργία, Ξανά!: Μας τελείωσε. Ευτυχώς. Τη θεωρούσα μια ιδιαίτερα ελπιδοφόρα κίνηση. Την ψήφισα δυο φορές το 2012. Είδα με ενθουσιασμό πολλούς άξιους συμπολίτες μας να την στελεχώνουν. Ξαφνικά άρχισαν να φεύγουν, ο ένας μετά τον άλλο. Το νεοσύστατο κόμμα άφησε να εννοηθεί ότι του περνούσε από το μυαλό μέχρι και να ...συγκυβερνήσει με τη ΝΔ. "Φαίνονται αυθεντικοί," έγραφα σε έναν φίλο το 2012, "η ανάλυσή τους όμως συχνά είναι ρηχή και ως εκ τούτου μπορεί να γίνει επικίνδυνη". Δεν ξέρω αν δικαιώθηκα ως προς το επικίνδυνο του ζητήματος, σίγουρα όμως η αν έπρεπε να διαλέξω μία λέξη για την εξέλιξη αυτού του εγχειρήματος θα ήταν η απογοήτευση.

Οικολόγοι: Διασπάστηκαν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Κρίμα. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σοβαρό κίνημα οικολογίας. Θλίψη για την εξέλιξη αυτή.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Κίνηση που τη σέβομαι και τιμώ πολύ. Ενθουσιάζομαι όταν την ακούω να μιλά για το "σοσιαλισμό που δεν ζήσαμε". Είναι αυθεντικοί. Δεν έχουν την υποκρισία του ΚΚΕ. Διαφωνώ σε πολλά σημεία της ανάλυσής τους, διαφωνώ στις στρατηγικές κατευθύνσεις. Τους αναγνωρίζω καθαρότητα, ειλικρίνεια και ευθύτητα. Δεν μπορώ να κατανοήσω κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής και ψηφίζει κάτι διαφορετικό. Εύχομαι να μπουν στη Βουλή, θα είναι μόνο καλό για τη χώρα.

Πειρατές: Δεν κατεβαίνουν στις εκλογές. Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη διότι δεν έχω μελετήσει τις κινήσεις και τις θέσεις τους. Ο ρόλος που μπορεί να παίξει η Πληροφορική στη δημοκρατία είναι τεράστιος και καθοριστικός. Ο Νεκτάριος Μουμουτζής, για τον οποίο μίλησα νωρίτερα, είναι από εκείνους που έχει μελετήσει το ζήτημα αυτό. Ελπίζω οι Πειρατές να οργανωθούν περισσότερο, να διευρύνουν τον κύκλο τους και να παίξουν ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω δυο λόγια για την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Είναι πράγματι άξια θαυμασμού η επιμονή του ανθρώπου αυτού επί περισσότερα από 20 χρόνια και μετά από διαδοχικές επιτυχίες. Επίσης, ο συστηματικός χλευασμός του από το σύστημα εξουσίας μάλλον μπορεί να θεωρηθεί 'παράσημο'. Οι προβλέψεις του που δικαιώθηκαν δεν είναι για μένα ιδιαίτερα σημαντικές καθώς δεν εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάλυσης. Του αναγνωρίζω όμως ότι προέταξε την αντιδιαφθορά ως κύρια πολιτική του και στο σημείο αυτό έχει απόλυτο δίκιο!

Σκέφτηκα σοβαρά να ψηφίσω την Ένωση Κεντρώων ως μια θετική ψήφο διαμαρτυρίας. Ειδικά θέλω να τονίσω σε όλους αυτούς που για δεκαετίες των χλευάζουν και τον γελοιοποιούν, ότι ο Βασίλης Λεβέντης είναι πιο σοβαρός από τους πολιτικούς αρχηγούς των 'μεγαλυτέρων' κομμάτων, καθώς εκείνοι είναι που έχουν χάσει κάθε σχέση με τη σοβαρότητα. Δεν μπορώ να το κάνω όμως. Αναζήτησα το συγγραφικό του έργο, να δω διατυπωμένη την πολιτική του πρόταση. Βρήκα ένα βιβλίο που καυτηριάζει το ρόλο των Εκδοτών και των Δημοσιογράφων. Έχει απόλυτο δίκιο, δεν αρκεί όμως. Επίσης, δεν είδα άλλα στελέχη. Δείχνει one-man-show. Δεν μπορεί να είναι αυτή η επόμενη μέρα. Σε κάθε περίπτωση όμως είμαι βέβαιος πως η Ένωση Κεντρώων θα συγκεντρώσει τις ψήφους ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας, οι οποίο έτσι θα διαμαρτυρηθούν έμπρακτα για το πολιτικό σύστημα και τις μεταμορφώσεις τους που διέλυσαν τη χώρα - και πολύ καλά θα κάνουν.

Τι μένει λοιπόν; Τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Ο ορθός λόγος λοιπόν, η πορεία από το ΤΙ στο ΓΙΑΤΙ, κατά την γνώμη μου οδηγεί σε τρεις και μόνο επιλογές: Αποχή, άκυρο ή λευκό.

Στις κρίσιμες στιγμές, εκεί που η λύση δεν είναι προφανής, οφείλουμε να ανατρέχουμε στα βασικά. Στο πλαίσιο αρχών και αξιών που ορίζουν μια κατάσταση, την κοινωνία και το πολίτευμά μας εν προκειμένω. Έτσι, στην ανάλυση αυτή, η αποχή και το άκυρο δεν έχου καμία θέση. Είναι κινήσεις υπεκφυγής, είναι μορφές πολιτικού στρουθοκαμηλισμού.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει έναν κύριο κανόνα: Ψηφίζεις το κόμμα που επιθυμείς να σε αντιπροσωπεύσει. Αν κανένα από τα κόμματα της πολιτικής σκηνής δεν μπορεί να το κάνει,τότε μένεις με δυο επιλογές: Είτε δημιουργείς το δικό σου κόμμα ή ψηφίζεις λευκό.

Προσωπικά δεν είχα τους απαραίτους πνευματικούς και υλικούς πόρους για να ενταχτώ με σοβαρότητα στην προσπάθεια επιστροφής στην πολιτική μέσω της δημιουργίας ενός νέου, αυθεντικού, μαζικού, ανοιχτού δημοκρατικού κόμματος. Είναι μια κίνηση η πραγματοποίηση της οποίας αποτελεί ιστορική νομοτέλεια. Θα συμβεί και θα πετύχει. Ίσως απλά να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα.

Δεν μένει τίποτα άλλο λοιπόν παρά το λευκό. Μια ψήφος - κραυγή απόγνωσης και αγωνίας. Μια ψήφος - διαμαρτυρία για την κατάντια εκείνου που στο όνομα μόνο απέμεινε να λέγεται πολιτική. Η αυθεντική πολιτική είναι απούσα από τη χώρα, η πολιτική ως πρόλογος, η πολιτική ως επιστήμη. Δεν υπάρχει. Απουσιάζει και το κενό της είναι τεράστιο. Οφείλει να επιστρέψει και θα επιστρέψει.

Προσδοκώ να είναι μεγάλος ο αριθμός των συμπολιτών μου που θα κάνουν παρόμοια επιλογή. Ένας μεγάλος αριθμός λευκών ψηφοδελτίων στην κάλπη της 25ης Ιανουαρίου μπορεί να λειτουργήσει ως κάλεσμα σε δράση, ως αφύπνιση της κοινωνίας. Η επιστροφή της πολιτικής προϋποθέτει την ανάκτηση από όλους εμάς των δικαιωμάτων αλλά και των υποχρεώσεων του πολίτη. Άλλο πολίτης όμως και άλλο ψηφοφόρος. Η ψήφος είναι ένα μόνο από τα πράγματα που πρέπει να διαχειριστεί ο πολίτης. Προηγούνται άλλα, πολύ σημαντικότερα. Προηγείται η σκέψη, προηγείται ο λόγος, προηγούνται οι όμιλοι. Έτσι θα επιστρέψει η πολιτική.

Κλείνω την παρουσίαση των σκέψεών μου για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, παρουσιάζοντας ένα σύντομο πλαίσιο ως προς το δέον γενέσθαι κατά την γνώμη μου:

1. Συγκρότηση κυβέρνησης ειδημόνων με τουλάχιστον διετή εντολή και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη για τη διαχείριση της κρίσης και προώθηση των μεταρρυθμίσεων
2. Παραγωγική ανασυγκρότηση, ανάπτυξη της οικονομίας της συνεργασίας & της δημιουργικότητας, προώθηση ενός νέου, υγιούς & ισχυρού συνεταιριστικού κινήματος

3. Πολιτική πρωτοπορία στην αληθινή, δημοκρατική και ισότιμη ένωση της Ευρώπης σε ένα ομόσπονδο κράτος

4. Συνταγματική καθιέρωση απλής και ανόθευτης αναλογικής

5. Προώθηση αξιοκρατίας και ανάκτηση εμπιστοσύνης στη διοίκηση με θέση των μιζοκομμάτων εκτός νόμου και καθιέρωση πολιτικού φόρου - έκτακτης εισφοράς κακοδιοίκησης

6. Απόλυτος σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη διαφορετικότητα και στις προσωπικές ελευθερίες

Πιστεύω ακράδαντα πως ένα πλαίσιο σαν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο για να μπορέσει η χώρα μας να γυρίσει σελίδα. Είμαι ειλικρινά αισιόδοξος. Η οικονομική ολιγαρχία με τα εγκληματικά χαρακτηριστικά που κυβερνά τη χώρα μας έχει ήδη χάσει το παιχνίδι. Ίσως μας ταλαιπωρήσει λίγο ακόμα, η κατάληξη όμως είναι προδιαγεγραμμένη.

Οι Έλληνες θα επιστρέψουν στην πολιτική, η Ελληνική Άνοιξη θα ξεκινήσει. Σύντομα.