Οργή και αγανάκτηση. Τι ποιο λογικό να νιώσει κανείς βλέποντας την κλεπτοκρατική κάστα που διέλυσε τη χώρα, φροντίζοντας βέβαια για την οικονομική της ευμάρεια, να ζητά από όλους εμάς "θυσίες" για να "σωθεί η χώρα".
Δεν υπάρχει καμία ντροπή.
Οι εγκληματίες, εκείνοι που το 1996 έδωσαν μια "καθαρή λύση" μεταξύ του διδύμου της συμφοράς Σημίτη-Άκη, την ίδια στιγμή που είχαν μπροστά τους μια εντυπωσιακά καθαρή στρατηγική ανάλυση για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα, οι ίδιοι που μετέτρεψαν το "Ολυμπιακό Όνειρο" σε χλιδάτο πάρτυ προμηθειών και άφησαν την "προίκα" των αγώνων να ρημάζει για περίπου μια δεκαετία, εκείνοι που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί & ανεπάγγελτοι και σήμερα, κατά ένα μαγικό τρόπο, διάγουν βίο πολυτελή, είναι εκείνοι που μας καλούν σε θυσίες.
Αυτή ήταν λοιπόν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει.
Ποιά μορφή όμως πρέπει να λάβει;
Έχει γίνει φανερό τα τελευταία χρόνια πως το "σύστημα" δεν επηρρεάζεται καθόλου από παραδοσιακού τύπου εκφράσεις αντίστασης. Ένα εκατομμύριο κόσμος μαζεύεται στο Σύνταγμα και αρκούν λίγα ενορχηστρωμένα επεισόδια, μερικά καμένα κτήρια και η ιστορία συνεχίζεται κανονικά.
Όχι, αν κατεβώ στο Σύνταγμα να εκτονωθώ, φωνάξω μερικά συνθήματα, σπάσω ένα-δυο αυτοκίνητα, ίσως πυρπολήσω και δυο υποκαταστήματα τραπεζών, στην πραγματικότητα ενισχύω το σύστημα και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είμαι επικίνδυνος για αυτό.
Πώς μπορώ να γίνω πραγματικά επικίνδυνος για το "σύστημα";
Πρώτα και κύρια πρέπει να ερμηνεύσω την πραγματικότητα. Τι στο καλό συμβαίνει. Αυτό λοιπόν που κατά την ταπεινή μου γνώμη συμβαίνει είναι το ακόλουθο: Στη χώρα μας κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, τόσο στην προέλευση του πλούτου της όσο και στις πρακτικές διατήρησής του.
Η οικονομική αυτή ολιγαρχία έχει δυο βασικά εργαλεία: Αφενός τα μέσα μαζικής "ενημέρωσης", αφετέρου μαριονέττες που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "πολιτικούς". Το τρίγωνο αυτό, σε αγαστή συνεργασία, κάνει ότι είναι αναγκαίο ώστε πρωτίστως η οικονομική ολιγαρχία να διατηρεί τα κεκτημένα της, ακόμα και να τα ενισχύει, και δευτερευόντως οι μαριονέττες να απολαμβάνουν το ναρκωτικό της εξουσίας και τα αποφάγια της ολιγαρχίας.
Για να γίνει κανείς πραγματικά επικίνδυνος έναντι του συστήματος αυτού πρέπει να αμφισβητήσει στην πράξη την οικονομική ολιγαρχία. Όχι όμως με εγκληματικές ενέργειες. Δεν έχει κανένα νόημα να παίζουμε στο γήπεδό τους.
Μονόδρομος ουσιαστικής αμφισβήτησης είναι η ανάπτυξη με κάθε τρόπο υγιών, εξωστρεφών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, καινοτόμων και ταχέως αναπτυσσομένων. Με άλλα λόγια, να δημιουργηθούν start-ups σε όλους τους κλάδους της οικονομίας που έχει νόημα: Πολιτισμό & Τουρισμό, Αγροτική Οικονομία & Γαστρονομία, Ενέργεια, Υψηλή Τεχνολογία, Μεταφορές & Ναυτιλία.
Η στρατηγική αυτή, εκείνη της ανάπτυξης αυτοδυνάμων & ισχυρών παραγωγικών δραστηριοτήτων με υγιή χαρακτηριστικά και ευρωπαϊκές αξίες, έναντι της εγκληματικής εγκατεστημένης κλεπτοκρατίας, είναι η μόνη που μπορεί να καταστεί πραγματικά επικίνδυνη για την οικονομική ολιγαρχία που είναι η ρίζα της "ελληνικής κρίσης". Η μόνη που μπορεί να την προκαλέσει και να την αμφισβητήσει στην πράξη.
Από τη κακιστοκρατία δηλαδή που μας έφερε την καταστροφή, να πάμε στην αριστοκρατία.
Δεν υπάρχει καμία ντροπή.
Οι εγκληματίες, εκείνοι που το 1996 έδωσαν μια "καθαρή λύση" μεταξύ του διδύμου της συμφοράς Σημίτη-Άκη, την ίδια στιγμή που είχαν μπροστά τους μια εντυπωσιακά καθαρή στρατηγική ανάλυση για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα, οι ίδιοι που μετέτρεψαν το "Ολυμπιακό Όνειρο" σε χλιδάτο πάρτυ προμηθειών και άφησαν την "προίκα" των αγώνων να ρημάζει για περίπου μια δεκαετία, εκείνοι που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί & ανεπάγγελτοι και σήμερα, κατά ένα μαγικό τρόπο, διάγουν βίο πολυτελή, είναι εκείνοι που μας καλούν σε θυσίες.
Αυτή ήταν λοιπόν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει.
Ποιά μορφή όμως πρέπει να λάβει;
Έχει γίνει φανερό τα τελευταία χρόνια πως το "σύστημα" δεν επηρρεάζεται καθόλου από παραδοσιακού τύπου εκφράσεις αντίστασης. Ένα εκατομμύριο κόσμος μαζεύεται στο Σύνταγμα και αρκούν λίγα ενορχηστρωμένα επεισόδια, μερικά καμένα κτήρια και η ιστορία συνεχίζεται κανονικά.
Όχι, αν κατεβώ στο Σύνταγμα να εκτονωθώ, φωνάξω μερικά συνθήματα, σπάσω ένα-δυο αυτοκίνητα, ίσως πυρπολήσω και δυο υποκαταστήματα τραπεζών, στην πραγματικότητα ενισχύω το σύστημα και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είμαι επικίνδυνος για αυτό.
Πώς μπορώ να γίνω πραγματικά επικίνδυνος για το "σύστημα";
Πρώτα και κύρια πρέπει να ερμηνεύσω την πραγματικότητα. Τι στο καλό συμβαίνει. Αυτό λοιπόν που κατά την ταπεινή μου γνώμη συμβαίνει είναι το ακόλουθο: Στη χώρα μας κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά, τόσο στην προέλευση του πλούτου της όσο και στις πρακτικές διατήρησής του.
Η οικονομική αυτή ολιγαρχία έχει δυο βασικά εργαλεία: Αφενός τα μέσα μαζικής "ενημέρωσης", αφετέρου μαριονέττες που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "πολιτικούς". Το τρίγωνο αυτό, σε αγαστή συνεργασία, κάνει ότι είναι αναγκαίο ώστε πρωτίστως η οικονομική ολιγαρχία να διατηρεί τα κεκτημένα της, ακόμα και να τα ενισχύει, και δευτερευόντως οι μαριονέττες να απολαμβάνουν το ναρκωτικό της εξουσίας και τα αποφάγια της ολιγαρχίας.
Για να γίνει κανείς πραγματικά επικίνδυνος έναντι του συστήματος αυτού πρέπει να αμφισβητήσει στην πράξη την οικονομική ολιγαρχία. Όχι όμως με εγκληματικές ενέργειες. Δεν έχει κανένα νόημα να παίζουμε στο γήπεδό τους.
Μονόδρομος ουσιαστικής αμφισβήτησης είναι η ανάπτυξη με κάθε τρόπο υγιών, εξωστρεφών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, καινοτόμων και ταχέως αναπτυσσομένων. Με άλλα λόγια, να δημιουργηθούν start-ups σε όλους τους κλάδους της οικονομίας που έχει νόημα: Πολιτισμό & Τουρισμό, Αγροτική Οικονομία & Γαστρονομία, Ενέργεια, Υψηλή Τεχνολογία, Μεταφορές & Ναυτιλία.
Η στρατηγική αυτή, εκείνη της ανάπτυξης αυτοδυνάμων & ισχυρών παραγωγικών δραστηριοτήτων με υγιή χαρακτηριστικά και ευρωπαϊκές αξίες, έναντι της εγκληματικής εγκατεστημένης κλεπτοκρατίας, είναι η μόνη που μπορεί να καταστεί πραγματικά επικίνδυνη για την οικονομική ολιγαρχία που είναι η ρίζα της "ελληνικής κρίσης". Η μόνη που μπορεί να την προκαλέσει και να την αμφισβητήσει στην πράξη.
Από τη κακιστοκρατία δηλαδή που μας έφερε την καταστροφή, να πάμε στην αριστοκρατία.
2 σχόλια:
Νομίζω οτι η εξίσωση Σημίτη - Ακη οφείλεται σε ποιητική υπερβολή...
Δεν θα διαφωνήσω με την ιδέα, το πρόβλημα ξεκινάει στο ότι δεν υπάρχει δομή για τέτοια επανάσταση.
Βλέπεις , κάθε επανάσταση χρειάζεται οργάνωση και πειθαρχεία.
Πόσο άλλο , υποστήριξη από το λαό.
Όμως μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο και σαν επενδυτής να βγάλεις χρήματα.
Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα ξεκινάει στο ότι ο επιχειρηματίας έχει την επιχειρηματική ιδέα, αλλά δεν έχει τα έσοδα για να το υλοποιήσει.
Ενώ ο επενδυτής δεν μπορεί να αποφασίσει αν δεν έχει την υλοποίηση στα χέρια του.
Φαντάσου όμως μια οργάνωση που θα έχει τρία χαρακτηριστικά
- Μέσα από την οργάνωση , ο επιχειρηματίας θα διαπαιδαγωγείτε για την καθημερινή πειθαρχία και θυσίες που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τα συνηθισμένα προβλήματα. Έτσι οι επενδυτές θα κρίνουν από την καθημερινότητα του και την αποφασιστικότητα του.
- Η οργάνωση θα έχει μια ιστοσελίδα που ο επιχειρηματίας θα γράφει την ιδέα του (πόσο άλλο το businness plan) , που ο λαός θα βλέπει ελεύθερα, θα ψηφίζει , θα γράφει την γνώμη του και θα στέλνει ελεύθερα μηνύματα στον επιχειρηματία.
Προφανώς την ιδέα μπορεί να την κλέψει κάποιος .
Αλλά έτσι μόνο θα αγχώνονται οι επενδυτές για να επενδύσουν.
Ενώ ο επιχειρηματίας δεν χρειάζεται να φοβάται, ούτε να αγχώνεται μην του κλέψουν την ιδέα.
Γιατί ξέρει ότι πάντα θα βλέπει ευκαιρίες στο μέλλον, αν έχει ανοιχτό και τεχνικό μυαλό γεμάτη περιέργεια για μάθηση.
Όμως πρέπει να καταλάβει ότι μια ευκαιρία χρειάζεται έσοδα , όσο καινοτόμα και αν είναι η ιδέα.
Αν δεν υπάρχει έστω ένα άτομο που ενδιαφέρετε σ αυτό τον κόσμο , τότε αυτή η ιδέα δεν αξίζει.
Το θέμα είναι ότι ακόμα και αν κλέψουν την ιδέα του , τότε θα τα κάνουν χάλια, γιατί αυτός που ήρθε με την ιδέα έχει όλη την εικόνα και όχι αυτός που την έκλεψε.
Αν υπάρχουν κοινές ιδέες (στο ίδιο περιβάλλον ζούμε με την πλειοψηφία του πλανήτη) τότε θα υπάρξει συνεργασία ή ένας ωραίος ανταγωνισμός.
- Το άλλο που χρειάζεται αυτή η οργάνωση είναι να σταματήσει να σκέφτεται ατομικά αλλά κοινωνικά. Να μην ξεκινάει την πρόταση με την λέξη "Εγώ" , αλλά με την λέξη "Εμείς". Γιατί τόσο καιρό η θεωρία της αγοράς λέει ότι φταίει το άτομο, όμως το νιώθεις ότι δεν ισχύει. Ίσα ίσα αυτή η θεωρία μας κατέστρεψε. Με αποτέλεσμα να βλέπουμε μαγαζιά που να διακοσμούν το δικό τους μαγαζί , αλλά το περιβάλλον έξω από αυτό είναι σκατά γιατί βάλανε την ευθύνη στο κράτος. Άρα, χρειάζεσαι ένα άλλο σύστημα που οι πολίτες και επιχειρηματίες θα αναλαμβάνουν τα δημόσια και όχι το κράτος της ανευθυνότητας και της καταστροφής.
Δημοσίευση σχολίου